Spring naar inhoud

De werkelijke plaats van de doortocht door de Rode Zee, en de Sinaïberg, met bewijsmateriaal

Ik was bezig aan de derde video over de catechese, en ik was één en ander aan het opzoeken omtrent de Uittocht uit Egypte. Op Ark Discovery staat heel wat informatie omtrent de vondst van de échte plaats waar het Joodse volk door de Rode Zee trok, alsook de échte Sinaïberg. Ik besloot er toch eens een artikeltje aan te wijden.

De traditionele ‘Sinaïberg’ wordt op het schiereiland Sinaï gelokaliseerd. De doortocht door de Rode Zee zou dan ergens plaats hebben gevonden in de huidige Golf van Suez. Maar als men de omschrijvingen in de H. Schrift bestudeerd, dan klopt dit allemaal niet.

Toen Mozes uit Egypte werd verbannen, kwam hij terecht in Midjan, waar hij huwde, kinderen kreeg en priester werd. Midjan ligt in het huidige Saudi-Arabië. Het was in Midjan dat Mozes op de Berg Sinaï (Horeb) God ontmoette in de brandende braamstruik, en waar hij van God het bevel kreeg om zijn volk uit Egypte te gaan bevrijden.

Dat wil dus zeggen dat de huidige bekende ‘Sinaïberg’ niet de échte Sinaïberg is, en de plaats van de doortocht door de Rode Zee ook niet juist is.

De échte plaatsen zijn echter gevonden geweest, met een overvloed aan bewijsmateriaal.

De échte plaats van de doortocht door de Rode zee

De uittocht begon dus in het land van Goshen. Ze vertrokken van Sukkot

Toen Farao het volk had laten vertrekken liet God hen niet door het gebied van de Filistijnen gaan, hoewel deze weg korter is. Want als het volk aangevallen zou worden, dacht God, zou het spijt kunnen krijgen en terugkeren naar Egypte. God liet het volk dus de omweg door de Rietzeewoestijn maken. Geheel tot de strijd uitgerust trokken de Israëlieten weg uit Egypte. Mozes nam het gebeente van Jozef mee. Deze had de Israëlieten immers plechtig laten beloven dat te doen, toen hij zei: `Jahwe zal zeker eens genadig op u neerzien; neem dan mijn gebeente met u mee.’ De Israëlieten vertrokken van Sukkot en sloegen hun kamp op te Etam, aan de rand van de woestijn. Jahwe ging voor hen uit; overdag in een wolkkolom, ’s nachts in een vuurzuil om hun licht te zijn. Zo konden zij dag en nacht doortrekken. Nooit week de wolkkolom overdag en de vuurzuil ’s nachts van de spits van het volk. 

Exodus 13,17-22

Het is duidelijk dat God zelf hen leidde op de weg die zij moesten gaan. Uiteindelijk kwamen ze op een strand terecht.

Jahwe sprak tot Mozes: `Zeg aan de Israëlieten dat zij moeten omkeren en hun kamp opslaan voor Pi-Hachirot, tussen Migdol en de zee. Voor Baäl-Sefon moet gij aan de zee uw kamp opslaan. Dan zal Farao denken: De Israëlieten zijn de weg kwijtgeraakt en nu zijn ze door de woestijn ingesloten. En Ik zal Farao weer halsstarrig maken zodat hij hen gaat achtervolgen. Ik zal Mij verheerlijken ten koste van Farao en heel zijn legermacht.

Exodus 14,1-4

Tussen de bergen was er een vlakke canyon waar het volk kon wandelen, richting de zee.

Men komt op een grote vlakte met een strand.

Zoals de figuur reeds aangeeft, staat er een grote granieten gedenkzuil op dat strand, dat daar werd gezet door Koning Salomo.

Aan de overkant van de zee stond identiek dezelfde zuil, waar de Hebreeuwse opschriften niet weg geërodeerd waren, en aldus luidden:

Mizram (Egypte), dood, water, farao, Edom, Yawhe, Salomo.

Nog straffer is het strand zelf. Op een gegeven plaats zijn al het zand en de rotsen tot één massa aan elkaar gesmolten. Dat was de plaats waar de vuurzuil van God ter plekke bleef om de soldaten van de Farao tegen te houden, terwijl het volk door de zee trok. Nergens anders is dit fenomeen te zien (op andere plaatsen is het zand normaal, en dus gewoon los), en niemand heeft er een degelijke verklaring voor.

Het strand is er zoals beton, aan elkaar gesmolten.

Op een andere plaats is het strand normaal:

Ron Wyatt die deze plek voor het eerst ontdekte, deed in 1984 ook onderzoek op de zeebodem in dit gebied. Aan de kust van Saudi-Arabië was hij in staat om voorwerpen te vinden die wijzen op de verdronken wagenmenners of soldaten van de Farao.

Hieronder: een wielas van een Egyptische strijdwagen, overdekt met koraal:

Een dijbeen van een verdronken persoon, dat overdekt was met koraal (rechts):

De échte Sinaïberg

Op de weg naar de Sinaïberg in Saudi-Arabië bevindt zich een oase met 12 bronnen. In de Bijbel wordt Elim vernoemd, in de streek van Midjan, met effectief 12 bronnen, waar Mozes rustte.

De echte Sinaïberg ligt dus in het huidige Saudi-Arabië. Opnieuw was het Ron Wyatt die de locatie van deze berg ontdekte in 1984. De hoogste bergtop in het gebergte van die streek, de Jele el Lawz (in Saudi-Arabië) is namelijk zwart geblakerd.

Het is geen geologisch fenomeen, omdat als men een kei of een rots van die zwarte top omkeert, die gewoon bruin is, net zoals de rest van de berg. Het is duidelijk zwart geblakerd. Want lezen we even:

Op de derde dag, vroeg in de morgen, begon het te donderen en te bliksemen. Boven de berg hing een dichte wolk, machtig bazuingeschal weerklonk, en alle mensen in het kamp beefden van angst. Toen voerde Mozes het volk uit het kamp naar buiten, God tegemoet. Aan de voet van de berg bleven zij staan. De Sinaï was geheel in rook gehuld omdat Jahwe in vuur was nedergedaald. De rook steeg omhoog als de rook van een smeltoven. Heel het volk was met ontzetting geslagen. Bazuingeschal weerklonk, luider en luider. Mozes sprak, en de stem van God antwoordde hem. Want Jahwe was nedergedaald op de Sinaï, op de top van de berg.

Exodus 19, 16-20

Beneden is een soort altaar waarop wellicht het gouden kalf werd geplaatst; inscripties op die plek getuigen daarvan:

Vlakbij de berg werden heel wat artefacten teruggevonden:

In de directe omgeving van de berg was ook de plaats waar de Israëlieten voor het eerst hun kamp opsloegen, en Mozes op een rots sloeg, waaruit water kwam.

Na de ontdekking werd de plaats door de overheid als ‘archeologische site’ omringd met een hekken en afgesloten voor het gewone publiek.

Bron: Ark Discovery; Forbidden footage of actual Red Sea Crossing & Mt. Sinai

4 Comments »

  1. Een interessante passage verschijnt bij 1 Koningen 9:26 waaruit onomstotelijk blijkt waar de Yam Sof lag, het Hebreeuws voor de Rode Zee, letterlijk Sofzee: “Koning Salomon bouwde een zeevloot te Etzion Geber wat naast Eilat ligt (aan de noordpunt van de Golf van Aqaba), aan de Sofzee in het land Edom.” Hier staat duidelijk dat de Sofzee tegen het land Edom aanligt. Omdat het Hebreeuwse woord Edom rood betekent, noemde men deze ‘Edomzee’, volgens de gewoonte dier tijd de Rode Zee, en deze term, alhoewel het eerst uitsluitend voor de Golf van Aqaba werd gebruikt, werd later voor gehele Arabische Golf toegepast en tenslotte gebruikte men het voor de wateren die de hele kust van Arabië omgeven, ja zelfs voor de Indische Oceaan. Yam Sof betekent letterlijk Grenszee en wordt ook wel als een ondiepe riet- of papyruszee vertaald, maar dat past zeker niet bij de Golf van Aqaba, want die is veel te diep. Hoe is men er dan toe gekomen om de Bijbelse Yam Sof met Rode Zee te vertalen? Dat is gebaseerd op de Griekse vertaling uit de 3e eeuw voor Christus van de Bijbel, de Septuagint. Wat de namen Golf van Suez en Golf van Aqaba betreft zijn dat relatief moderne namen. In Exodus 10:19 staat dat God de sprinkhanen door een westenwind in de Yam Sof stuurde, maar dat is een andere zee dan de Golf van Aqaba, want die ligt te ver weg van Egypte. Onmiskenbaar wordt hier Golf van Suez bedoeld (zoals dat nu heet). Om hier met Rode Zee te vertalen is verwarrend. Een betere vertaling zou zijn: “de wind dreef ze in de Grenszee”. De Golf van Suez geeft de eerste en belangrijkste grens aan van het toenmalige Egyptische woongebied; binnen deze context ligt de Golf van Aqaba te ver weg. De Golf van Aqaba definieert de grens van Egyptes ruimere invloedssfeer of hegemonie. In beide gevallen gevallen is dus sprake van een grenszee. Wat de Berg Sinaï betreft, die in dit artikel wordt aangeduid en nu de Amandelberg heet (Jabal Al-Lawz), komt de hoogte van 2580 meter overeen met wat thans de Sinaï heet. In Bijbelse tijden echter heette het Sinaïtisch schiereiland ‘Paran’, wat heel duidelijk staat aangegeven in de Bijbel. Dus opnieuw een probleem van naamgeving, waarmee de werkelijke plaats van de Sinaï c.q. Horeb wordt onderschreven.

    Like

  2. Schitterend, onweerlegbare bewijzen dat God bestaat.. Dank! Riet

    Outlook voor Android downloaden ________________________________

    Like

  3. Mijn reactie hierboven t.a.v. de naamgevingen is ontleend aan een artikel van Hubert Luns – De Exodus Zaak – dat momenteel wordt weergegeven op Eindtijdklok (zie https://eindtijdklok.org/artikelen-hubert-luns-aangaande-eindtijd/).

    De introductietekst luidt als volgt: «« Op grond van de meest recente ontdekkingen, met dank aan Lennart Möllers boek “De Exoduszaak”, gaan we ons nu bezighouden met de historiciteit van de Exodus. Historiciteit wil zeggen: ‘Heeft het echt plaatsgevonden?’ Eerst gaan we de streek bezoeken van de omzwervingen door de woestijn, vervolgens worden feiten opgedist over de pré-Exodus periode om vervolgens de exacte plaats te bepalen waar God de Tien Geboden overhandigde. Ten leste gaan wij ons richten op de bevindingen uit dat tijdperk in het oude Egypte zelf, wat interessante aanknopingspunten biedt voor de Bijbelse vertelling. »»

    Like

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

%d bloggers liken dit: