Vandaag, 23 september, is het precies 55 jaar geleden dat de H. Pater Pio overleed te San Giovanni Rotondo, en het is tegelijk ook zijn feestdag. Ik had het geluk daar eens te mogen zijn, in oktober 2017, en eens de geheiligde treden te mogen aanraken van het kleine altaar waar hij dagelijks de H. Mis deed: onvergetelijk! Pater Pio stond zeer bekend om zijn Heilige Mis. Mensen kwamen van heinde en verre om eens een H. Mis van hem bij te wonen. De mensen stonden ’s nachts in drommen te wachten vóór het kerkje, en stormden de kerk binnen toen de deuren open gingen. Maar waarom was die H. Mis van Pater Pio zo anders dan de H. Mis van op de parochie?

Hoe inniger een priester verbonden is met Christus, hoe méér hij een alter Christus is – een andere Christus – hoe meer de genaden vanuit de Hemel neerstromen over de gelovigen. Een priester die met vurige liefde en diepe innigheid zijn H. Mis opdraagt, straalt dat uit, en dat is wat de gelovigen zo aantrok.

Hij werd vaak om 12.30 of 1.00 uur wakker en vroeg aan degene die hem verzorgde of het al tijd was voor de Mis. Hij zat dan enkele uren in zijn stoel de rozenkrans te bidden en zich voor te bereiden op de Mis. Uiteindelijk ging hij rond 4 uur ’s ochtends naar de sacristie voor zijn directe voorbereidingen. Deze voorbereidingen duurden tot 5 uur ’s ochtends, toen hij het altaar besteeg voor de Mis, zoals Jezus op Calvarië.

Tijdens de mis huilde Pater Pio bijna onophoudelijk. Tegen een vraagsteller zei hij hierover,

“Ik wil geen kleine tranen vergieten. Ik wil een stortvloed van tranen. Zie je het grote mysterie van de Mis niet?”

Zijn Mis, die soms wel een uur en een half duurt, vanaf het moment van de consecratie, speelt zich op een uitzonderlijk levendige manier af op het drama van Golgotha, en onthult aan alle ogen iemand die zowel priester als slachtoffer was. Als je naar hem keek, leek het alsof hij op dat altaar stond, want het gebeurde vaak dat Pater Pio een mystiek gesprek voerde met een onzichtbare Aanwezigheid die van aangezicht tot aangezicht met hem sprak. Er werd gezegd dat op dat moment de grote koopjes met God werden gesloten voor de zielen van de mensen. Pas tijdens de Mis trok hij de halve handschoenen uit die hij droeg om de wonden in zijn handen te bedekken die, samen met die in zijn voeten en zij, op dit moment bijzonder pijnlijk werden. De tijd stond stil terwijl opnieuw de uren van Christus’ lijdensweg in de Hof voorbijgingen.

“Konden jullie niet één uur met mij waken”, had Christus aan zijn apostelen gevraagd toen ze één voor één in slaap vielen op het enige moment dat Hij hen het meest nodig had. Ze realiseerden zich toen niet, zoals wij vandaag, dat ze door in slaap te vallen en later door Hem te verlaten tijdens Zijn beproeving en laatste uren aan het kruis, in feite afwezig waren bij de grootste daad van aanbidding die deze wereld kent: het lijden en sterven van Onze Lieve Heer en Redder Jezus. Vanuit het gezichtspunt van de bron, de Mens-God, is er natuurlijk geen verschil tussen deze daad en die van zijn gehoorzaamheid aan Maria in Nazareth – het waren menselijke en goddelijke daden die aan de Vader werden aangeboden. Tegelijkertijd heeft Onze Heer Jezus volgens onze menselijke maatstaven zelf gezegd: “Grotere liefde dan deze heeft niemand, dan dat hij zijn leven aflegt voor zijn vrienden” (Joh. 15 : 13). Dit alles en nog veel meer maakte deel uit van de pijn van Pater Pio tijdens de Mis. Zijn lijden en kruisiging tijdens de dagelijkse vernieuwing van het offer van Christus brachten de hele theologie van de Mis tot leven en maakten degenen die het voorrecht hadden zijn Mis bij te wonen dieper bewust van de realiteit van de zonde en de oneindigheid van Gods verlossende barmhartigheid.

Vanaf de Consecratie tot aan de communie met het Lichaam en Bloed van Christus zag men Pater Pio vaak lang pauzeren: snel achter elkaar gingen de innerlijke trillingen van een ziel die tot in het diepst van zijn ziel geschokt was door de herinnering aan het Lijden over zijn gezicht: extatische contemplatie, pijn, tranen van vreugde en tranen van mysterie, hevige gebeden en smeekbeden, glans en ellende… het was er allemaal, zoals het moet zijn geweest toen Christus zelf tweeduizend jaar eerder zijn Lijden onderging. Eindelijk wordt het Heilige Offer gezien als wat het werkelijk is – een werk van verterende liefde, de liefde van God voor de mensen.

De Mis van Pater Pio was altijd het hoogtepunt van de dag in San Giovanni Rotondo, een tijd van immense genade en buitengewone bekeringen. Velen die naar zijn Mis keken, deelden ook zijn tranen bij het zien van zijn bebloede handen toen hij de heilige Hostie en de kelk ophief bij de verheffing.

Deze mystieke Mis van Pater Pio kon drie uur duren, waarin Pater Pio niet alleen het lijdensverhaal beleefde, maar ook bad voor en in God al diegenen zag die zich aan hem hadden aanbevolen. Na verloop van tijd werd deze duur korter, tot hij in de jaren vóór zijn dood ongeveer een uur duurde.

Pater Pio bleef tot aan zijn dood in 1968 de H. Mis celebreren volgens het Missaal van vóór Vaticanum II: de Traditionele Latijnse of Tridentijnse Mis. Na zijn dood vonden talloze gebedsverhoringen (genezingen, tussenkomsten,…) plaats op zijn voorspraak. Hij werd in 1999 zalig en in 2002 heilig verklaard.

Heilige Pater Pio, bid voor ons!

Bron: EWTN, Padrepio.it

Gepubliceerd door Michaël

Michaël (°1991) studeerde biologie aan de UGent. Hij publiceert op verschillende websites artikelen over geloof en wetenschap en is auteur van verschillende boeken, waaronder "De evolutietheorie ontkracht" en "Het Geheim van Fatima". Bekijk alle berichten van Michaël