Jezus verzoent ontrouwe echtgenoten

31 oktober (1821). –
De man bij wie Jezus zijn intrek genomen had, heette Eliud; hij had de bruiloft te Edon bijgewoond. Het was dezelfde – en Jezus wist dit – wiens vrouw al haar kinderen in echtbreuk had ontvangen en die hij voor de zijne hield. Eliud was zonder zijn vrouw naar die bruiloft gekomen en was nog vóór Jezus naar zijn woonplaats teruggekeerd. Hij had daar grote smart gevonden, want de ouders van zijn vrouw waren beide opeens van verdriet gestorven; zij hadden de zwangerschap van hun dochter bemerkt en wisten dat het niet van hun schoonzoon kon zijn, want deze had een tijdelijke belofte van onthouding gedaan en was daarenboven afwezig geweest in de tijd waarin de ontvangenis plaats had moeten hebben. Deze goede echtgenoten hadden elkaar in hun smart jammerend omarmd en waren zo van verdriet gestorven. Bij zijn thuiskomst vernam Eliud hun dood, zonder er de oorzaak van te kennen, want hij vermoedde de trouweloosheid van zijn vrouw in de verste verte niet. De Heer vond bij zijn aankomst in de stad de mensen op het begrafenisfeest (van die echtgenoten) in een openbaar feesthuis; de vrouw was er niet bij aanwezig. Alle deelnemers droegen lange rouwklederen en zwarte gordels; enigen hadden banden van stoffe (soort manipels) om de arm; andere hadden dergelijke banden ook om het hoofd. Bij zulke plechtigheden werden ook gebeden gestort en een toespraak gehouden door iemand die in het midden trad en eerst voorbad. Deze taak vervulde hier Jezus. Hij sprak over de dood als straf voor de zonden, over de zuivere en onzuivere geboorten en kwam telkens terug tot de gelijkenis van de wijnstok. Na het feest ging Jezus met Eliud mee naar zijn huis; de 3 leerlingen liet Hij bij andere mensen herbergen. Eliud bracht Jezus bij zijn vrouw, en daar de Heer haar in grote droefheid vond, wilde Hij haar afzonderlijk spreken en Eliud verliet hen. Nu zag ik Jezus tot haar spreken en zag ik ook dat zij weldra haar misdaden bekende; zij viel onder het storten van vele tranen aan Jezus’ voeten neer. Eindelijk zegende Jezus haar, verliet ze en Eliud leidde Hem naar zijn slaapkamer.
Hier hoorde ik de Heer nog ernstige en zielroerende woorden tot Eliud spreken, en wanneer deze Hem verlaten had, zag ik Hem bidden en ter ruste gaan.

1 november. –
Heden zag ik Eliud in de vroege morgen met een wasbekken en een groene tak binnentreden in de kamer van Jezus, die nog op zijn legerstede op zijn arm geleund lag. Maar aanstonds stond Hij op. Eliud waste Hem de voeten en droogde die met zijn klederen af. Hierop verzocht Jezus hem dat hij Hem naar zijn eigen slaapkamer zou leiden, waar Hij hem ook de voeten wilde wassen. Maar de man wilde in Jezus’ zelfvernedering niet toestemmen, doch Jezus drong aan en zei hem in volle ernst dat Hij dit zo wilde, dat hij toestemmen moest, indien hij niet wilde dat Hij aanstonds zijn huis verliet. Hij mocht dit niet weigeren, indien hij Hem als aanhanger wilde volgen (cfr. Joa. 13, 8). Eliud bracht Hem dus in zijn kamer en bood Hem water in een bekken aan. Jezus vatte hem bij zijn beide handen, zag hem liefdevol in het aangezicht aan en sprak hem van de voetwassing, en kwam dan op zijn droevig lot, hem zeggend dat buiten zijn weten zijn kinderen in echtbreuk ontvangen waren, dat zijn vrouw opnieuw zwanger was, maar berouw had en hij haar dit moest vergeven. Onthutst wierp de man zich wenend op zijn aangezicht en jammerend van smart wendde hij zich op de vloer heen en weer. Maar Jezus keerde zich van hem af met zijn rug naar hem en bad. Na een wijle, als de eerste smart wat bedaard was, keerde Jezus zich weer tot hem, hief hem op, troostte hem en waste hem de voeten. Dit bracht zijn gemoed tot rust en Jezus beval hem nu zijn vrouw te roepen; zij naderde gesluierd. Jezus nam haar hand, legde die in de hand van Eliud, zegende en bemoedigde hen beide en hief de sluier van de vrouw op. Nu zegde Hij hun heen te gaan en de kinderen tot Hem te zenden. Deze kwamen en Hij sprak tot hen, zegende ze en leidde ze uit de kamer tot hun ouders. De echtgenoten bleven voortaan getrouw bij elkaar en beiden beloofden de onthouding. Ik zag de Heer nog heden tot de mensen, weinige uitgezonderd, in hun huizen gaan en hun opvattingen betreffende de huwelijkswetten rechtzetten. Ik zag de Heer van huis tot huis met de bewoners de toestand van hun ziel bespreken en zo hun hart en genegenheid winnen.

Jezus leert over de rol van de vrouw

3 november. –
Ik zag de Heer nogmaals bij verscheidene inwoners. Hij bracht 2 echtgenoten die sedert lang gescheiden leefden, weerom tezamen, legde hun handen in elkaar en zegende ze. Hij was ook bij de man, die op het punt stond de zevende zuster te huwen en legde hem uit, waarom dit ongeoorloofd was. Hierop leraarde Jezus weer openlijk over de wijngaard, het hakken, mesten en snoeien er van, en over meer andere wijngaardwerken, en dit op een wonderbaar diepzinnige, onderrichtende wijze met betrekking tot het huwelijk, de voortplanting en ook met betrekking tot de stammen, de geslachten, de rassen der mensen en tot de erfzonde. Ik hoorde en vernam gedurende deze lering veel van de eerste mensengeslachten. Ook hier vernam ik vele wonderbaar eenvoudige en tevens diepzinnige waarheden betreffende het geheim van het huwelijk. Deze waarheden kleedde Hij weer in in gelijkenissen van de wijngaard.

Merkwaardig vond ik deze verklaringen van de Heer: “Waar het huwelijk zijn doel, nl. de voortbrenging van reine, gave mensen met aanleg voor het goede, niet bereikt, daar is de schuld alleen aan de zijde van de vrouw.

• Zij kan slechts lijden en dulden en dit moet zij ook; zij is het vat, dat ontvangt, behoedt en vormt; zij kan door arbeid in haar ziel, (door loutering van haar gesteldheid, gevoelens, neigingen, gebreken) alles in zichzelf en in haar vrucht goedmaken (en van kwaad bevrijden)
• Zij kweekt de vrucht in haar lichaam op; zij kan het boze, de kwade kiemen in de vrucht uitroeien door arbeid in haar eigen ziel en in haar lichaam; geheel haar gedrag strekt tot schade of heil voor het kind. In het huwelijk is het er dus niet om te doen de lust na te jagen, maar de strijd aan te pakken, de versterving te beoefenen, zorgvuldig op zichzelf te waken en smartelijk te baren. Maar een gedurig bestrijden van de eigen lust, van de zonde en begeerlijkheid, is een smartelijk baren, doch juist zulk een strijd en overwinning vormt ook het kind tot een overwinnaar.” Dit alles werd met zeer diepzinnige en toch eenvoudige woorden gezegd en ik voor mij was ten diepste overtuigd van de waarheid en het belang van Jezus’ leer.

“Man en vrouw, zo luidde het verder, zijn één lichaam, maar de vrouw is het vat dat ontvangt, en zij moet lijden en dulden en verzoenen; zij kan en moet alles goed, rein en heilig maken, het boze vernietigen en uitschakelen; zij mag het zingenot en de wellust niet najagen, maar moet de uitwissing van de erfschuld en de rechtvaardigmaking van de ziel beogen door haar lijden en gebed.”

Jezus verkondigde nog zeer veel andere en duidelijke waarheden nopens het huwelijk en ik was zo overweldigd door de echtheid, de klaarblijkelijkheid en de noodzakelijkheid van deze leer, dat ik hevig en ongeduldig hij mezelf dacht “Ach! waarom wordt dit niet opgeschreven? Waarom is hier geen leerling die dit opschrijft, zodat het aan alle mensen bekend kan worden?” Want gedurende het hele visioen trad ik op in het tafereel als een aanwezige toehoorster; ik ging heen en weer gelijk de overigen, trad naderbij en weer weg gelijk zij. Terwijl deze gedachten en dit vurig verlangen mij geheel vervulden, wendde zich mijn hemelse Bruidegom tot mij met deze woorden: “Ik breng de liefde in de harten voort (Ich wirke die Liebe). Ik bearbeid de wijngaard, overal waar hij vruchten draagt, waar mijn arbeid gedijt.” Was dit opgeschreven, het zou, gelijk veel van wat geschreven is, vernietigd, verijdeld of verkeerd uitgelegd of in elk geval niet nagekomen worden. Dit en zeer veel andere waarheden, die niet geschreven staan, hebben meer vruchten voortgebracht dan het geschrevene. Niet omdat een wet geschreven is, wordt hij onderhouden. Alles staat geschreven in hen, die geloven, hopen en beminnen. De wijze waarop Jezus dit alles leert, en hoe alles telkens weer in parabelen overgaat, en hoe de natuur van de wijnstam alles bewijst wat Hij over het huwelijk leert en hoe de natuur (het wezen) van het huwelijk alles illustreert wat Hij van de wijngaardstam zegt, is verrukkelijk schoon, overtuigend en onweerlegbaar. Zijn toehoorders ondervroegen Hem zeer eenvoudig. […]