In deze tijden wil ik even bij u aankloppen met een bezinning midden de crisis die onze wereld treft.

Als priester heb ik alle vertrouwen op de Heer van alle leven, die steeds zijn mensen nabij is. Hij heeft de mens gewild, elk van ons. Maar ons geloof wordt op bepaalde momenten, persoonlijk en als mensheid, getroffen door beproevingen en bekoringen.

Niets is anders in deze dagen en hier en daar beluister ik mensen overal en vooral op afstand. We zijn goed ingelicht wat cijfers betreft en hopen dat de cijfers van getroffenen laag blijven of dat de curves zich terug plooien. Er wordt druk berekend wat dit alles zal kosten, financieel. De media heeft een belangrijke rol te spelen zoals steeds.

Ook nu heeft de media een zware verantwoordelijkheid, zeker in deze tijden waar allerlei media onze huiskamer bevolken. Wat krijgen we te horen, zowel van wereldse media als van Kerkelijke? Het is niet mijn bedoeling hierop in te gaan en besef maar al te goed dat mensen beluisteren wat hen boeit en beroert. We horen lof aan velen die zich inzetten en initiatieven nemen. Dat is hoopgevend en prijzenswaardig!

Ik neem even van jullie tijd in deze dagen. Ik denk wel dat velen al hebben nagedacht over de invulling van ons tijdsgebruik tot voor kort , u en nadenken over ons leven en hoe het ook kan naast een materialistische levenshouding die slechts leidt tot een schijnbaar betere, vrijere en comfortabele wereld.

En plots staat dit alles stil. Een amper zichtbare virus richt zoveel ellende aan en ons kunnen en streven wordt bruusk een halt toe geroepen. Wie had dat gedacht? Zagen we het aankomen als rechtstreeks gevolg van een oeverloos vertrouwen op het menselijk kunnen en de humane rede die tot alles in staat zou zijn. Gelukkig zijn we begiftigd met heel veel geschenken: ons verstand, onze talenten en zoveel dat de schepping ons te bieden geeft.

En hier kunnen we verschillende wegen inslaan.

De eerste weg is die van het vertrouwen op het menselijk kunnen. En dat is groot. De tweede weg zal u misschien niets zeggen maar ik wil die weg eventjes met jullie bewandelen in deze dagen met vele vragen, bedenkingen en diverse antwoorden.

Die tweede weg is de weg van vertrouwen en geloven. En in het bijzonder geloven in God, die ons gewild heeft op deze aardbol, elk van ons. Hij riep op tot liefde tot Hem en tot onze naaste. Een hele opdracht en wie die weg bewandelt en vindt, ontmoet er de steeds scheppende Heer op die weg. Dat geeft een diepe vreugde die de wereld jammer genoeg niet kan geven.

Het heeft me steeds diep geraakt dat het beluisteren en toelaten van de Verrezen Christus een diepe vreugde schenkt die niet onze menselijke bewoordingen te vatten is.

Ik probeer het u nabij te brengen.

25 maart vieren we het Feest van de Boodschap aan Maria (Aankondiging van de Heer – Annunciatie ). Goede gekozen datum van de Kerk, negen maanden voor Kerstmis !

En nu komt het aan op geloof of niet. Het gebeuren kan men weglachen, banaliseren, theologisch verpulveren als zijnde mythisch of een emanatie van ziekelijk denken of het gewoon negeren. Het is het recht van ieder om vrij zijn gedacht te vormen. Deze vrijheid is echter een vrijheid met verstrekkende gevolgen. Het bepaalt hoe we staan tegenover zaken die onze wereldse zekerheden plots diep ingrijpend bevragen. Welke antwoorden geef jij in deze dagen?

Ik kies voor het geloof. Misschien kom ik ook het kruis tegen in de komende dagen. We dienen ons te hoeden om te vlug te roepen “Hosanna” en enkele dagen later meeheulen met een massa “aan het kruis met Hem”. Om ons eigen vel te redden… Of zoals Petrus “ ik ken die Man niet”. Bittere tranen waren zijn loon.

Het gebed is zoals steeds en zeker in deze vastentijd naar Pasen van allergrootste belang. Zoals we proberen in die soms kille en eenzame dagen nu contact te nemen met dierbaren en toch ijveren om alles in huis te hebben ben ik grondig overtuigd dat gebed de band is met de Heer die waakt over ons allen.

Ik hoor je al zeggen: “waarom is God goed als Hij al het kwaad toelaat”… Minuutje. Waarvandaan komt het meeste kwaad en hoe komt het dat veel onheil ons overvalt. Laten we ons hoeden om God de schuld te geven van alles wat misgaat, maar de deur van ons hart gesloten houden bij voorspoed.

Vorige zondag hoorden we over de genezing van de blinde. Wat Jezus duidelijk wilde stellen was niet zozeer het mirakel op zich. Hij genas mensen, maar met een diepe betekenis. Die blinde die toen zich ging wassen in de Siloam-vijver kunnen we een gepriviligeerde noemen. Maar de kern is de Boodschap van Jezus Christus, van zijn Vader: ga u wassen (m.a.w. reinig u van alle zonden). Misschien zal het zicht, het ware zicht ons te beurt vallen en dat is voor mij het wonder genoeg. Niets sensationeels maar een deur naar onze blindheid toe om ziende te worden. Zien wij de Heer in ons leven of is Hij afwezig. Is al het wereldse waarop wij bouwen dan werkelijk dé godheid om ons voor te buigen? Hoe blind kunnen we zijn, want dit alles is voor iedereen eindig. Enkel de Heer geeft eeuwig Leven én dat is de Blijde Boodschap. Waar begint en eindigt ons zicht.

En dat is nu pas ook de bedoeling van de jaarlijkse vastentijd. De Heer welkom heten in onze wereld, groot en klein, Hem verkondigen als de Verrezene. Dat maakt blij! En die werkelijkheid gaat over gebed, vasten, naastenliefde én het bezinnen van zijn Blijde Boodschap in de Heilige Schriften.

Aan ons de keuze, in alle tijden maar ook nu. Het zijn in die zin bijzondere tijden die ons tot nadenken noopt.

Deze wereld gaat voorbij, maar het eeuwige is aan ons toegezegd. Het begint hier en onze inzet is hierin niet vrijblijvend. Respect voor ieder die de handen uit de mouwen slaan en nood lenigen bij zieken en ‘gezonden’. Te veel om op te noemen hier.

Maria begreep de boodschap die Haar te beurt viel. Haar antwoord aan de engel Gabriël was van kapitaal belang ! Gelukkig zei ze “Mij geschiede naar uw Woord”. Het was het begin van het Nieuwe Verbond van God met de mensen. Het Verbond dat mensen alom doorheen de tijden met voeten traden.

Je kunt deze bezinning verwerpen, je kan ze lezen en laten nazinderen, je kan ze als een verdieping van je geloof beleven, je geloof dat misschien op waakvlam staat.

Het is zoals het geloof van de H.Bernadette van Lourdes. Ze had een bijzondere genade ontvangen te Lourdes en verdween in het klooster te Nevers. Ze was er menselijk gezien niet overgelukkig en leed vooral onder onbegrip, maar ze bleef volharden in de diepe geloofsvreugde en -genade die ze ontvangen had. In haar hart droeg ze woorden van Maria, de Moeder God van het feest van de Aankondiging en droeg in haar hart de harde maar diepe boodschap van Maria “Ik beloof u niet het geluk in deze wereld, maar na dezen…” Dit geheim heeft een diepe zin, maar is voor de wereld een zinloos woordenspel. Aan u de weg die je wilt bewandelen.

Priester Philippe Vindevogel

Gepubliceerd door Priester Philippe Vindevogel

Hulppriester te Poperinge, West-Vlaanderen. Alle berichten van Priester Philippe Vindevogel weergeven