In België zijn de publieke erediensten in kerken tot 15 januari verboden. In onze buurlanden zijn die wel toegelaten mits een aantal maatregelen, zoals beperking van aantal personen, afstand, mondmasker en verplichte handcommunie. Bij ons worden er nu petities en dergelijke georganiseerd om de regering te smeken de H. Mis toe te laten vóór 25 december, zodat we op Kerstavond of Kerstdag naar de Mis kunnen gaan (maar met de nodige ‘sanitaire regels’). Dat lijkt op het eerste zicht een nobele zaak.

Begin maart werden in de kerken in Nederland en België allerhande ‘sanitaire maatregelen’ genomen. Men verbood het gebruik van Wijwater en men verbood de tongcommunie. Deze maatregelen alleen al toonden een enorm gebrek aan geloof. In het wijwatervat werden vaak pompjes met ontsmetting gezet. Korte tijd later werden de H. Missen in het geheel opgeschort, tot aan Pinksteren. De bisschoppen namen toen zelfs die beslissing nog vóór de regering. En nu zijn in België de publieke H. Missen opnieuw sinds november, verboden tot zeker 15 januari. De Belgische bisschoppen zeiden dat ze zich ‘beperkt voelden’, maar uitten toch hun ‘solidariteit’ met de regering m.b.t. deze beslissing.

Aartsbisschop Viganò zei eind maart in een interview:

Ik vraag me bijna af – en het is vreselijk om te denken – of het sluiten van kerken en het opschorten van alle vieringen niet een andere straf van God is, naast de pandemie. Ut scirent quia per quae peccat quis, per haec et torquetur. Opdat ze weten dat de mens bestraft wordt met datgene waarmee hij zondigt. (Wijsheid 11, 17) Beledigd door de slordigheid en het gebrek aan respect van zijn priesters; verontwaardigd door de profanatie van het Heilig Sacrament die elke dag met de handcommunie plaatsvindt en moe van de banale liederen of ketterse preken. […] Laten we deze meest plechtige waarschuwing niet vergeten: Deus non irridetur. God laat niet met zich spotten.

Monseigneur Athanasius Schneider, een bisschop die mij na aan het hart ligt, gaf in mei – dus tijdens de eerste ‘lockdown’ – op het Rome Life Forum een lezing over de H. Eucharistie. Daarin vertelde hij het volgende:

De situatie van de openbare stopzetting van de Heilige Mis en de sacramentele Heilige Communie tijdens de Covid-19-epidemie is zo uniek en ernstig dat men achter dit alles een diepere betekenis kan ontdekken. Deze gebeurtenis is bijna vijftig jaar na de introductie van de Communie in de hand (in 1969) en een radicale hervorming van de Misritus (in 1969/1970) met zijn protestantiserende elementen (offertorium gebeden) en de horizontale en educatieve stijl van viering gekomen (freestyle momenten, feest in gesloten kring en richting de mensen). De praktijk van de communie in de afgelopen vijftig jaar heeft geleid tot een onopzettelijke en opzettelijke ontwijding van het Eucharistische lichaam van Christus op een ongekende schaal. Al meer dan vijftig jaar werd het Lichaam van Christus (meestal onbedoeld) vertrapt door de voeten van geestelijken en leken in Katholieke kerken over de hele wereld. Het stelen van heilige Hosties neemt ook in een alarmerend tempo toe. De praktijk om de Heilige Communie rechtstreeks met eigen handen en vingers te nemen, lijkt steeds meer op het gebaar van het nemen van gewoon voedsel. Bij niet weinig katholieken heeft het gebruik van de Communie in de hand het geloof in de Werkelijke Tegenwoordigheid, in de transsubstantiatie en in het goddelijke en verheven karakter van de heilige Hostie afgezwakt. De Eucharistische Tegenwoordigheid van Christus is in de loop van de tijd onbewust voor deze gelovigen een soort heilig brood of symbool geworden. Nu heeft de Heer ingegrepen en bijna alle gelovigen beroofd van het helpen bij de Heilige Mis en het sacramenteel ontvangen van de Heilige Communie.

De huidige stopzetting van de openbare Heilige Mis en de Heilige Communie kan door de paus en de bisschoppen worden begrepen als een goddelijke berisping voor de afgelopen vijftig jaar van Eucharistische ontheiligingen en trivialiseringen en tegelijkertijd als een barmhartige oproep voor een authentieke Eucharistische bekering van de hele Kerk. Moge de Heilige Geest het hart van de paus en de bisschoppen raken en hen ertoe bewegen concrete liturgische normen uit te vaardigen, zodat de Eucharistische eredienst van de hele Kerk gezuiverd en weer op de Heer gericht kan worden. Men zou kunnen suggereren dat de paus, samen met kardinalen en bisschoppen, in Rome een openbare herstelhandeling verricht voor de zonden tegen de heilige Eucharistie en voor de zonde van de handelingen van religieuze verering aan de Pachamama-beelden. Zodra de huidige verdrukking is beëindigd, moet de paus concrete liturgische normen uitvaardigen, waarin hij de hele Kerk uitnodigt om zich op de manier van viering opnieuw tot de Heer te wenden, d.w.z. celebrant en gelovigen keerden zich tijdens het Eucharistisch gebed in dezelfde richting. De paus moet ook de praktijk van Communie in de hand verbieden, want de Kerk kan niet ongestraft blijven om het Heilige der Heiligen in de kleine heilige Hostie op een zo minimalistische en onveilige manier te behandelen.

Ik kan dit enkel maar beamen. Monseigneur Schneider schreef dit in mei. In juni gingen bij ons de publieke vieringen weer van start. En wat gebeurde er? Was er een oprechte bekering? Werd er aan eerherstel gedaan? Ging men toen eerbiediger omspringen met de Eucharistische Heer? Integendeel! Nog meer heiligschennissen!

Ik schreef eind mei:

De Engelen zouden niet blijven staan om Hem te ontvangen – zij zouden neerknielen, met hun gezicht op de grond in aanbidding verslonden. Maar wij – zondaars – vinden het normaal om nooit meer te knielen en te doen alsof Hij NIET tegenwoordig is? En dan durven we hem nog op de meest onterende wijzen uitreiken of ontvangen? Met plastic handschoenen (in Italië) enz., alsof Hij een besmettelijk object is?

We hebben het hier over de HEER zelf! De HEER aanwezig in zijn Allerheiligste Sacrament! De HEER zelf wordt behandeld als een ‘koekje’ die misschien wel eens een besmetting zou kunnen doorgeven.

Is er dan niemand meer die eerbiedige vrees heeft voor God de Heer aanwezig in dit Allerheiligste Sacrament? Christus, onze barmhartige Redder en Verlosser, maar ook onze Rechtvaardige Rechter, die allen zal oordelen aan het eind, en aan wie allen rekenschap zullen moeten afleggen?

Waar zijn we bang voor? Om besmet te worden met één of ander virusje, of om voor de Heer te verschijnen en Hem verantwoording te moeten afleggen over hoe we Hem behandeld hebben? Vereist de grootste Liefde voor Hem ook niet de grootste eerbied? En vraagt die liefde ook geen geloof? Een geloof dat HIJ, Jezus Christus, niet zal toelaten dat iemand besmet wordt bij het ontvangen van Zijn Heilig Lichaam? Hij die de genezer is van zowel ziel als lichaam?

De Kerk is in een zeer diepe crisis, een crisis die raakt aan de hoeksteen van de Katholieke Kerk: haar Heiland zelf – in de meest Heilige Eucharistie. Het is door decennia van verslapping, veronachtzaming, minimalisering, profanatie en zelfs ontkenning, dat er zo weinig eerbied is voor de Heer in het Allerheiligste.

Wie knielt er nu nog voor het Tabernakel als hij de kerk binnenkomt? Wie knielt er voor zijn God bij het ontvangen van de H. Communie? Men is Zijn oneindige Heiligheid vergeten, en men is vooral z’n eigen oneindige onwaardigheid vergeten. Wij verdienen dat Sacrament niet, maar het is uit pure goedheid dat de Heer dit aan ons heeft geschonken. Maar hoe springen we met Hem om?

Bij ons bevolen de bisschoppen de priesters om de heilige Hostie in de hand te ‘laten vallen’. Tongcommunie werd verboden. In Nederland werd een pincet aangewend, om de H. Communie in de hand te leggen. En in Italië gebruikt men sindsdien zelfs plastic handschoenen om de Eucharistische Heer uit te reiken en eveneens in de hand te laten vallen.

Boven het feit dat handcommunie in feite besmettelijker is (ook als men de handen ontsmet bij het binnen komen, want men raakt met de handen toch weer vanalles aan, zoals kledij, de kerkbank, men wrijft in de ogen, men raakt de neus aan…) is het ook nog steeds zo dat staande handcommunie veel oneerbiediger is. Ik heb daar al genoeg over geschreven. En zeker handcommunie met plastic wegwerphandschoenen, zoals in Italië. Oneerbiediger dan dat kan bijna niet. Een ontzettende gruwel. Ik huiver ervan. Het is om deze reden dat Don Leonardo Ricotta uit Sicilië een vlammende preek gaf, en deze “maatregelen” die hij niet wilde navolgen, aan de kaak stelde:

“Velen verheugen zich: yes! We heropenen de kerken (op 18 mei)! En dit is goed nieuws, maar tegen welke prijs zullen de kerken heropend worden? Tegen de prijs van de profanatie van de Eucharistie! Tegen de prijs van de heiligschennis van de Eucharistie die men in de handen laat vallen! Ik dacht dat Communie in de hand, zoals Moeder Theresa van Calcutta zei, het grootste kwaad was in de wereld. Ik dacht nooit dat er iets ergers zou zijn.”

[…] Indien Pater Pio weer levend werd, wat zou hij zeggen? Hij zou onmiddellijk weer sterven van een hartaanval. Maar eerst zou hij de tijd hebben om de twee woorden te zeggen, die hij herhaalde in zijn leven in de momenten van zijn heilige woede. Hij was het gewoon van deze twee woorden te gebruiken. Hij zei twee woorden: “Ga weg van hier! Jullie beenhouwers van het Lichaam van Christus! Ga weg van hier!” Dit zou Pater Pio zeggen. […]

Wanneer mijn bisschop mij vertelt dat ik herder moet zijn op een plaats die ik niet graag heb, dan ga ik en gehoorzaam ik. Maar als hij mij dwingt om te handelen tegen het geloof, of op een geconsacreerde Hostie te trappen, kan ik niet gehoorzamen. Gehoorzaamheid geldt voor het wettige, niet voor het onwettige; dat is de grote leer van St. Thomas van Aquino. Wat hier wordt gedaan is een daad van Eucharistische beenhouwerij. Pater Pio noemde dit beenhouwerij.

Het is al langer vaak ‘beenhouwerij’, ook bij ons. En men is die ‘beenhouwerij’ normaal gaan vinden. Hoe vaak werd de Heer de afgelopen decennia niet geprofaneerd door show-Missen, waar men speelde met de liturgie en profane liederen in de kerken afspeelde. De Eerste Communie- en Vormselmissen werden hoe langer hoe meer een gruwel: veel wereldse show en tralala, maar zeer weinig eerbied voor het Jezus in het Allerheiligste, waar het nét eigenlijk allemaal om draait. Ook de zogenaamde ‘instapvieringen’ of andere jongerenvieringen.

Ik herinner mij nog één van de laatste keren dat wij op Kerstavond naar de Mis gingen op onze parochie. Er was toen elk jaar een ‘kerstspel’ met de vormelingen. Toen ik 11 jaar was, draaide dat nog min of meer rond het echte kerstverhaal, maar langzaamaan ging het draaien rond het thema van ‘Welzijnszorg’ – rond armoede. De pastoor schreef dan het script, met de tekst die de vormelingen moesten instuderen. Dat jaar was dat fameuze kerstspel een gruwel. Die vormelingen stonden daar gewoon te vloeken en vuile taal te gebruiken!

Witte Donderdag was ook zoiets. Er kwam toen veel volk, na de Mis was er 5 minuten aanbidding van de Heer in de ciborie, en toen liep de kerk leeg. Iedereen haastte zich naar de parochiezaal voor de ‘Witte-donderdag-agapé’, een broodjesmaaltijd. De koster begon dan de lichten te doven en toonde duidelijk dat hij de kerkdeuren wilde sluiten. En Goede Vrijdag? Dan was er bijna geen kat, net zoals op Golgotha, toen Jezus aan het kruis hing.

En toen we afstapten van handcommunie, en tongcommunie wilden ontvangen op onze parochie, keerde de pastoor zich helemaal tegen ons zodat we zijn moeten wegvluchten uit die parochie. Zo erg was het.

Een andere keer was er – op de parochie van mijn grootvader zaliger – een jaarmis voor mijn overleden grootmoeder. Dit was altijd eind oktober, in de missiemaand. En het lukte juist dat die jaarmis samenviel met Missiezondag. Ik herinner mij die keer nog goed dat ik zo gedegouteerd was van die Mis, dat ik op het punt stond weg te lopen. Ze hadden alles veranderd: het kyrie, het gloria, het credo, zelfs de consecratiewoorden waren twijfelachtig. Het was één grote show.

Drie jaar geleden ging ik met mijn (toen) toekomstige vrouw op kerstnacht naar een Middernachtmis, bij een priester die we kenden. Maar ook daar scheelde het niet veel of we waren weggelopen. Om ziek van te worden. En de H. Missen op Kerst zitten dan altijd vol, maar niet met oprechte gelovigen, maar met mensen die één keer per jaar naar de kerk gaan, om de ‘show’ te gaan bezien die de vormelingen opvoeren, de H. Communie te ontvangen in staat van zware zonde en dan achteraf nog het glas te heffen achteraan in de kerk. Ik herinner mij zelfs nog dat er – op onze parochie uit mijn jeugd – mensen van een andere parochie speciaal naar onze kerk kwamen omdat ze hier tenminste een glas champagne kregen op nieuwjaar!

Arm Vlaanderen is echt diep gezonken. Het is hier heel slecht gesteld met de kerk. Ik ken een priester die eens samenkwam met de priesters die hetzelfde jaar gewijd werden. Hij was nog de enige die in de Werkelijke Tegenwoordigheid geloofde. “Je gelooft toch niet dat Jezus echt aanwezig is in dat stuk brood?” Velen geloven ook niet meer in de duivel en de Hel. Ik ken er ook. Dus geloven ze ook niet meer in de zonde, en dus de Verlossing. Wat staan die priesters daar dan nog te doen elke zondag?

En als er dan nog een goede priester is, wordt die door de parochie-assistenten vaak als een voetveeg behandeld. De priester heeft in dat geval helemaal niets te zeggen, maar moet dan maar dansen naar de pijpen van de parochiemedewerkers. “Het moet zus en zo, en niet anders!” “Wij zijn hier de baas!” Ongelofelijk.

Maar niemand lijkt de ernst van de situatie te beseffen.

Wat zei de Zalige Anna Katharina Emmerick (nog zo’n favoriete heilige van mij) ook weer?

De ellende en ontaarding wordt mij altijd getoond in vergelijking met het betere van vroeger, en ik moet zonder ophouden bidden. Het slechte lezen van de H. Mis is een monsterachtige zaak. Ach, het is niet om het even hoe zij gelezen wordt!…

In een gezicht zag zij in de oudheid een kind geofferd worden en zij vertelde daarna: “Toen ik het verschrikkelijke beeld van het geofferde kind aan mijn rechterkant zag, keerde ik mij af en zag het links eveneens en omdat ik God smeekte mij van deze gruwel te bevrijden zei mijn Hemelse Bruidegom: “Daar, zie nog erger dingen, zie hoe zij dagelijks over heel de wereld met Mij handelen!” Toen zag ik priesters die in staat van doodzonde de Heilige Mis lazen, en ik zag de Hostie als een levend kindje op het altaar liggen, en ik zag, hoe zij het met de pateen in stukken sneden en het op vreselijke wijze verwondden. Hun offeren was moorden.”

Dát is de reden dat Jezus in 1913 tegen Pater Pio zei over de priesters: “Beenhouwers!” Als het toen al zo slecht was, hoe zou het dan nu niet zijn?

Er zijn vele oprechte gelovigen die graag de H. Mis terug willen, en daarom allerlei acties ondernemen. Gebed is altijd goed. Maar wordt er ook gebeden om eerherstel, en om een oprechte bekering van de afgedwaalde geestelijkheid en vele afgedwaalde gelovigen?

Moeten wij petities ondertekenen gericht aan de overheid, om te smeken dat wij weer naar de Mis mogen met onze mondmaskers op, onze handen braafjes ontsmettend aan het handpompje dat in het droge wijwatervat staat, en de H. Communie in de hand ontvangend? Is dàt dan de bedoeling?

En erger nog, toen een groep gelovigen tijdens de eerste lockdown actie ondernam om de erediensten terug toegankelijk te krijgen voor publiek, kregen ze zelfs bakken kritiek van ‘moderne’ gelovigen, priesters incluis. En van de bisschoppen kregen ze ook geen steun, toen niet en nu ook niet. Alstublieft, dàt is de Vlaamse kerk anno 2020.

Wat baat het als we weer naar de Mis mogen, maar als de show, de heiligschennissen van het H. Sacrament en de wollige ketterse preken weer gewoon verder gaan? Als er geen bekering is? Als niemand lessen trekt en dan gewoon weer onverschillig verder doet alsof er niets aan de hand is?

De tijd is echter gekomen om zich te bekeren en boete te doen. De tijd van de zuivering en de scheiding van het kaf van het koren is aangebroken.

Mgr. Schneider zei afgelopen mei nog, tijdens zijn conferentie:

We moeten ook luisteren naar de stem van de kleinen in de kerk, dat wil zeggen de stem van talloze gelovigen, kinderen, jonge mensen, vaders en moeders van het gezin, ouderen, die in de zichtbare manifestatie van hun respect en liefde voor de Eucharistische Heer is in het midden van de Kerk vernederd en veracht worden door een arrogant en ongetwijfeld farizeïsch klerikalisme. Deze kleine minnaars en verdedigers van de Eucharistie zullen het leven van de Kerk in onze tijd vernieuwen en deze woorden van Jezus worden terecht en terecht op hen toegepast: ‘Ik zegen U, o Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen verborgen hebt gehouden voor de wijzen en verstandigen en ze aan de kleinen hebt geopenbaard.” (Mt 11,25) Moge deze waarheid ons hoop en licht geven in het midden van de duisternis en ons geloof en onze liefde voor de Eucharistische Jezus vergroten, want als we de Eucharistische Jezus hebben, hebben we alles en zal niets worden gemist.

Uiteindelijk is de H. Mis hier niet verboden, zoals in vroegere tijden van vervolging, maar enkel het publiek bijwonen van een H. Mis in een kerk. Priesters kunnen dus perfect blijven de H. Mis celebreren. Maar zonder kerkgangers.

De Kerk wordt gelouterd. Laat ze maar gelouterd worden. De H. Mis is nog niet in het geheel afgeschaft en verboden. Priesters en gelovigen die echt oprecht van de H. Mis houden en eerbied hebben voor Jezus in de Eucharistie zullen wel – langs achterpoortjes – een oplossing zoeken én vinden. Men kan bvb. nog altijd de H. Communie vragen. En desnoods geestelijke communie. Maar weg met de profanaties, de show en de wereldse, horizontale en ketterse preken. Weg met al de huichelarij en de schijnheiligheid. Weg met de gruwel in Gods kerken. En de afgevallen geestelijkheid: dat ze zich bezinnen en zich bekeren voordat het te laat is! En laten wij onvermoeibaar verder bidden voor hen. God is bezig met Zijn plan ten uitvoer te brengen, langs wegen die wij misschien niet altijd begrijpen. Laten wij vooral boete doen en eerherstel brengen aan de Eucharistische Jezus, en Hem aldus troosten, en mensen ertoe aanzetten weer meer eerbied te hebben. Een lichtend voorbeeld zijn de herdertjes van Fatima.

“Allerheiligste Drie-eenheid, Vader, Zoon en Heilige Geest, ik aanbid U diep en ik offer U op, het allerkostbaarste Lichaam en Bloed, de ziel en de Godheid van Jezus Christus, tegenwoordig in alle tabernakels van de wereld, tot eerherstel voor de versmadingen, heiligschennissen en onverschilligheid waardoor Hij beledigd wordt. En om de oneindige verdiensten van Zijn allerheiligste Hart en van het Onbevlekt Hart van Maria bid ik U om de bekering van de arme zondaars.” – Gebed van de Engel van Portugal zoals meegedeeld aan de zieners van Fatima

Gepubliceerd door Michaël Dekee

Michaël (°1991) is katholiek, gehuwd en vader. Hij publiceert op verschillende websites artikelen over geloof en wetenschap en is auteur van verschillende boeken, waaronder "De evolutietheorie ontkracht". Websites: Gegroetokruis.org Eerherstelheiligsacrament.org Evolutietheorie-ontkracht.com Alle berichten van Michaël Dekee weergeven