In dit laatste artikel in de reeks over het Geheim van Fatima gaan we dieper in op wat zich in het Vaticaan heeft afgespeeld de afgelopen jaren. Dit is momenteel voor iedere gelovige de meest essentiële informatie welke in verband kan gebracht worden met het derde deel van het Geheim, en dit is misschien mijn belangrijkste artikel welke ik ooit op mijn blog zal gepubliceerd hebben.

Het begon in 2005. Op 2 april dat jaar overleed Paus Johannes Paulus II. Op 8 april vond de Requiemmis plaats, geleid door Kardinaal Ratzinger, toenmalig deken van het College van Kardinalen.

Tien dagen later, op 18 april, kwam het Conclaaf bijeen. Op 19 april, om 17u50, na vier stemrondes, kwam er reeds witte rook uit de schoorsteen van de Sixtijnse Kapel. Er was een nieuwe paus gekozen. Om 18.45 uur klonk het Habemus papam, uitgesproken door de Chileense kardinaal Jorge Arturo Medina Estévez, en werd de Duitse Kardinaal Joseph Aloisius Ratzinger op het balkon voorgesteld als Paus Benedictus XVI.

Dit was het eerste conclaaf in de geschiedenis waarbij gebruikgemaakt werd van het in 1996 gereedgekomen Domus Sanctae Marthae, een gastenverblijf waar de kardinalen de nacht tijdens het conclaaf doorbrachten.

Pontificaat van Benedictus XVI

Wanneer Paus Benedictus op 24 april 2005 de Stoel van Petrus innam tijdens de inauguratie, sprak hij het volk in zijn homilie tijdens zijn eerste H. Mis aldus toe:

[…] Een van de basiskenmerken van een herder moet zijn dat hij houdt van de mensen die hem zijn toevertrouwd, zoals hij houdt van Christus die hij dient. “Voed mijn schapen”, zegt Christus tegen Petrus, en nu, op dit moment, zegt hij het ook tegen mij. Voeden betekent liefhebben, en liefhebben betekent ook bereid zijn te lijden. Liefhebben betekent de schapen geven wat echt goed is, de voeding van Gods waarheid, van Gods woord, de voeding van zijn aanwezigheid, die Hij ons geeft in het Heilig Sacrament. Beste vrienden – op dit moment kan ik alleen maar zeggen: bid voor mij, dat ik de Heer steeds meer leer liefhebben. Bid voor mij dat ik meer en meer van zijn kudde leer houden – met andere woorden, u, de heilige Kerk, ieder van u en u allen samen. Bid voor mij, dat ik niet vlucht uit angst voor de wolven. Laten we voor elkaar bidden, dat de Heer ons draagt en dat we leren elkaar te dragen. […]

Dan nam zijn pontificaat een aanvang. Ratzinger, die in 2000 het derde deel van het Geheim van Fatima had gelezen, was nu paus geworden en kreeg de kans om de traditie in ere te herstellen. Gedurende heel zijn pontificaat hechtte hij groot belang aan de liturgie en het gebruik van het Latijn en trachtte hij “vernieuwingen” van na het Concilie terug te schroeven.

In 2006 keurde Paus Benedictus XVI een decreet goed van de Congregatie van de Goddelijke Eredienst en de Discipline van de Sacramenten, om de vertaling van de consecratiewoorden accurater weer te geven in de lokale spreektaal, om de woorden in de Latijnse Missalen en in het Evangelie te weerspiegelen. Na 1969 werd in de consecratiewoorden van de wijn de term ‘voor velen’ veranderd naar ‘voor allen’.

Kardinaal Arinze, Prefect van de Congregatie van de Goddelijke Eredienst van 2002 tot 2008, schreef op 17 oktober 2006 naar alle bisschoppenconferenties:

“De bisschoppenconferenties van de landen waar heden de woorden ‘voor allen’ of een gelijkaardige term, in gebruik zijn, worden verzocht om de gelovigen in de volgende één à twee jaar met de nodige catechese over dit onderwerp te voorzien, om de introductie van een accurate vertaling van de zin ‘pro multis’ voor te bereiden in de plaatselijke talen – dus: ‘voor velen’. Dat zal het geval zijn voor de volgende vertalingen van het Romeins Missaal, die zal worden gebruikt in verschillende landen, door de bisschoppen en de H. Stoel.”

Sommige bisschoppenconferenties hebben dit beantwoord, inclusief deze van de VS. In andere landen werd deze wijziging tot op heden nog niet geïntroduceerd door de bevoegde bisschoppenconferenties. Maar uiteindelijk kan elke priester deze verandering zelf aanbrengen in zijn Missaal – in gehoorzaamheid aan Paus Benedictus (zaliger).

Een jaar later, in 2007, herstelde Paus Benedictus middels zijn motu proprio Summorum Pontificum de Tridentijnse Ritus van de H. Mis – de Ritus die werd gebruikt vóór 1969 – in ere. Hij schreef toen onder andere:

Wat vroegere generaties als heilig hielden, blijft heilig en groot, ook voor ons, en het kan niet opeens volledig verboden of zelfs schadelijk bevonden worden. Het betaamt ons allemaal om de rijkdommen te bewaren die zich ontwikkeld hebben in het geloof en het gebed van de Kerk, en om ze een gepaste plaats te geven.”

Hij gaf elke priester in de Kerk de toelating om in elke kerk (parochie- of kloosterkerk) en zonder voorafgaande toestemming van de bisschop, de Tridentijnse Mis te celebreren, zowel op weekdagen, zondagen als kerkelijke feestdagen.

Een kleine twee jaar later, begin 2009, hief hij de excommunicatie op van de bisschoppen die in 1988 door Mgr. Lefebvre waren gewijd. Hijzelf was mede verantwoordelijk geweest voor die excommunicaties, als Prefect van de Congregatie van de Geloofsleer, en had daar duidelijk wroeging over gekregen.

Benedictus was niet perfect, maar heeft veel goeds gedaan voor de Kerk. We weten allemaal hoe hij met regelmaat in de media door het slijk werd getrokken, omdat hij naar de mening van de wereld “veel te conservatief” was. Ook werd met hem op sarcastische wijze de spot gedreven, omdat hij zich steevast tegen het gebruik van condooms uitsprak. Er kwamen dan condooms op de markt met een foto van Benedictus en het opschrift: “Ik zei nee!”.

Maar ook werden door diverse artiesten “portretten” gemaakt van hem met behulp van condooms:

De wereld haatte hem. Maar ook de modernistische (“progressieve”) zijde van de Kerk mocht hem in het geheel niet. Tekenend was zijn bezoek aan Duitsland in 2011. Bijna geen enkele bisschop (de meesten zijn er zeer modernistisch) wilde toen Paus Benedictus een hand schudden.

Moordcomplot en het Vatileaks schandaal

Op 10 februari 2012 verscheen in een grote Italiaanse krant een artikel over een moordcomplot tegen Paus Benedictus XVI. In een anonieme brief die bij een Italiaanse journalist van Il Fatto Quotidiano aankwam, stond dat Benedictus binnen het jaar zal worden vermoord.

Op 10 en 11 februari verschenen ook in Nederlandse en Belgische kranten artikels hierover:

Eind december 2011 werd het nieuws in een rapport aan Paus Benedictus XVI overhandigd. Het Vaticaan opende een onderzoek. De Italiaanse krant ‘Il Fatto Quotidiano‘ kreeg het onderzoek te pakken en plaatste het vandaag op hun website. Het document is in het Duits opgesteld zodat het enkel voor de paus en enkele naaste medewerkers toegankelijk zou zijn.

De woordvoerder van het Vaticaan zei dat het verhaal “zo ongelooflijk is dat we er niet op kunnen reageren”. Hij ontkende echter niet dat het document over een moordcomplot bestaat.

“Ik zeg enkel dat men het niet ernstig moet nemen wat er in dit document is geschreven en niet mag denken dat het maar iets waars bevat”.

Sedert 2011 werden een tijd lang interne documenten van het Vaticaan naar de media gelekt, en in 2012 werden de lekken groter. Dit werd bekend als het Vatileaks schandaal. Dit zou aanvankelijk gebeurd zijn door de pauselijke butler Paolo Gabriele. In de documenten is sprake van corruptie, wanbeheer en nepotisme. Daarnaast werd kritiek geuit op de werking van de Vaticaanse bank, het Instituut voor Religieuze Werken (IOR). Bovendien raakte bekend dat er binnen de Romeinse Curie een geheim homoseksueel netwerk actief zou zijn, met als gevolg mogelijke chantage. Een aantal documenten vond zijn weg naar de Italiaanse journalist Gianluigi Nuzzi, die een en ander in 2012 publiceerde in zijn boek Sua Santità. Le carte segrete di Benedetto XVI (Zijn Heiligheid. De geheime briefwisseling van Benedictus XVI).

In maart 2012 stelde Paus Benedictus XVI een Commissie van Kardinalen aan om de lekken te onderzoeken van de voorbehouden en vertrouwelijke documenten. De Commissie kwam voor het eerst bijeen op 24 april 2012. Kardinaal Herranz was de voorzitter, en was vergezeld van de Kardinalen Jozef Tomko en Salvatore De Goiri. Heel 2012 bleef dit Benedictus achtervolgen.

Het vermeende ‘aftreden’ van Benedictus

En nu komt het: exact één jaar na de publicatie over het moordcomplot, op 11 februari 2013, kondigde Paus Benedictus XVI tijdens een consistorie aan dat hij zijn ‘ambt neerlegt’. In het journaal werd gezegd dat men in het Vaticaan sprak van een ‘donderslag bij heldere hemel’.

En donderslagen kwamen er inderdaad letterlijk. Diezelfde avond nog, brak er zwaar onweer uit boven Rome, en werd de Sint-Pietersbasiliek effectief getroffen door een bliksem.

Dit is intussen een iconische foto geworden van dat moment:

Op die dag, 11 februari 2013, wees Benedictus dus zijn “bediening af dat hij ontving van de handen van de Kardinalen.”

Hij zei in zijn declaratio (verklaring):

“Bene conscius sum hoc munus secundum suam essentiam spiritualem”

“Ik ben mij zeer goed bewust dat dit ambt door z’n essentiële spirituele natuur…”

Dus hier verwijst hij naar zijn petrusambt als munus met een spirituele natuur…

Dan verder:

“Non solum agendo et loquendo exequi debere, sed non minus patiendo et orando“

Dus: “Dit ambt met een spirituele natuur moet niet enkel met woorden en daden worden uitgevoerd, maar niet minder met gebed en lijden.” Opnieuw verwijst hij naar zijn petrusambt als ‘munus’

En dan zegt hij:

“Declaro me ministerio episcopi romae sancti petri renuntiare.“

“Ik wijs de bediening van bisschop van Rome, opvolger van Petrus af.”

Hij zegt hier duidelijk dat hij niet zijn petrusambt, de munus, maar de bediening van bisschop van Rome, ministerio of het ministerium, afwijst.

Maar wanneer iemand zijn verkiezing of acclamatie tot Paus aanvaardt, verleent Christus aan die persoon het ambt en de gave van de genade (munus) die Hij aan Sint Petrus gaf, en die doorgegeven moet worden aan de bisschoppen van Rome tot het einde der tijden. De Kerk heeft dit ambt en deze gave van genade met het enige Latijnse woord aangeduid, dat zowel ambt als gave betekent: “munus.” Geen ander Latijns woord heeft zo’n betekenis. Paus Johannes Paulus II, als wetgever van de Nieuwe Codex van de Canonieke Wet, die in 1983 werd afgekondigd, voegde dat woord toe aan Canon 332 § 2, als de fundamentele voorwaarde, om de erkenning van een pauselijk ontslag in gang te steken.

CANON 332 § 2.

Si contingat ut Romanus Pontifex muneri suo renuntiet, ad validitatem requiritur ut renuntiatio libere fiat et rite manifestetur, non vero ut a quopiam acceptetur.

Of vertaald: indien het gebeurt dat de Roomse Paus zijn ambt neerlegt, is het voor de geldigheid vereist dat het aftreden vrijwillig geschiedt en duidelijk bekend gemaakt wordt, maar niet dat het door iemand wordt geaccepteerd.

De wet van de Kerk is duidelijk: een paus treedt af wanneer hij afstand doet van zijn munus (muneri suo renuntiet). En de geldigheid van zo’n aftreden komt voort uit de daad zelf wanneer het gebeurt conform de normen van de wet (rite manifestetur) en vrij is (dus niet gedwongen). En het moet in duidelijke termen – niet op dubbelzinnige wijze – bekend gemaakt worden.

Er zijn dus twee basisvoorwaarden:

1. Het aftreden moet geheel VRIJWILLIG gebeuren
2. Bij de verklaring bij het aftreden moet op ondubbelzinnige wijze AFSTAND gedaan worden van de ‘MUNUS’ (het Petrusambt).

We hebben zonet gezien dat aan geen enkele van deze twee voorwaarden geheel werd voldaan. Zelfs al zou het ‘vrijwillig’ geweest zijn (wat hoogst onwaarschijnlijk is, zoals we verder nog zullen zien) zou het niet geldig zijn omdat hij nooit afstand deed van de munus. En “vrijwillig” met een grote druk op u, kan men niet ten volle vrijwillig noemen. Zich gedwongen voelen, en dan zogezegd “vrijwillig” aftreden, is in werkelijkheid niet geheel vrijwillig.

En ook dat ene woord ‘munus’ is van groot belang. Terwijl mensen dat woord in Canon 332 §2 kunnen negeren, kan Christus dat niet. Dit is geen overdrijving, niet zomaar een menselijke opinie. Omdat het vanuit Goddelijk Geloof is dat Christus beloofde te binden en los te maken volgens het woord van zijn Vicaris. Zijn Vicaris, in het toevoegen van dat woord aan de canon betreffende het pauselijk aftreden, deed Christus zich ertoe binden om het ambt en de gave van genade (munus) niet te ontnemen, indien er geen afstand werd gedaan van de munus. Hij deed afstand van de bediening van het bisdom Rome, maar niet van het pausschap.

Benedictus kondigde enkele dagen later aan dat hij “paus emeritus” zou worden na zijn aftreden. Hij gaf een canonieke noch theologische rechtvaardiging voor zijn ongewone stap.

Tijdens zijn laatste audiëntie op 27 februari 2013 zei Benedictus:

“Laat mij terugkeren naar 19 april 2005. De ernst van die beslissing ligt in het feit dat vanaf dat moment altijd en voor eeuwig toegewijd was aan de Heer. Altijd. Hij die het Petrusambt aanneemt, heeft geen enkele privacy. Hij behoort altijd aan iedereen toe, de hele Kerk. Z’n leven is zo te zeggen, volledig ontdaan van de private sfeer. Ik ervoer dit en ik ervaar het nu op dit moment. […] De altijd is ook een voor eeuwig. Er is geen terugkeer naar de private sfeer. Mijn beslissing om te verzaken aan de actieve uitoefening van het ambt (= het ministerium), herroept dit feit niet.“

Hij bevestigde dus, zoals eerwaarde Nicholas Gruner heeft opgemerkt: “Ik doe geen afstand van de munus“. Hiermee bevestigde hij ronduit voor de hele Katholieke Kerk dat hij eigenlijk paus blijft tot aan zijn dood.

Op 27 februari publiceerde journalist Gianluigi Nuzzi zijn tweede boek, met als titel: “Ratzinger was bang. De Geheime documenten, het geld en de schandalen die de paus overweldigden.”

Hij schreef in het voorwoord:

De butler van de paus, Paolo Gabriele, heeft besloten de netelige kwesties binnen de Romeinse Curie te onthullen en mij tientallen documenten overhandigd die ik nu samen met mijn onderzoek en naspeuringen in dit boek heb gepubliceerd. “Paolo, ben je bang?” – vroeg ik hem op een dag – “Ja, ik ben bang – antwoordde hij – ik ben bang dat de paus niet de kracht heeft om deze tegenslag te overwinnen, om de geldwisselaars uit de tempel te gooien”. Kort daarna ontmoette ook de burgemeester van Milaan, een van de belangrijkste steden van Italië, de paus tijdens een ceremonie. Zeer bezorgd onthulde ook hij mij het detail van die ontmoeting: “Ik ben getroffen door die blik, Benedictus XVI is bang,…” “Bang waarvoor?..” vroeg ik hem. “Ik was erg ongerust, hier stond Ratzinger tegen me te praten als een bange man…”

Op 28 februari gaf Benedictus zijn laatste toespraak. Vervolgens stapte hij in de helikopter en vloog hij naar Castel Gandolfo, een stadje 30 km ten zuidoosten van Rome, naar de pauselijke zomerresidentie. Paus Benedictus was Rome ontvlucht.

Het “conclaaf” van 2013 en daarna

Op 13 maart 2013 werd tijdens een kort conclaaf kardinaal Jorge Bergoglio verkozen tot paus; en hij koos de naam Franciscus.

Onmiddellijk waren de mensen getuige van een radicale verandering van koers. Heterodoxe uitspraken, verwarring stichtende interviews, een zeer opvallende nederigheid naar de buitenwereld toe, en een afkeer voor de traditie en vooral de Traditionele Latijnse Mis welke Franciscus direct begon te onderdrukken.

Dan, twee jaar jaar later, in 2015, schepte Kardinaal Danneels, die samen met Franciscus op het balkon was verschenen, openlijk op over diens samenzwering tégen Kardinaal Ratzinger, en later Benedictus XVI, en diens gelobby om de progressieve Kardinaal Jorge Bergoglio in het zadel te krijgen. Bergoglio was de favoriet van onder meer Kardinaal Martini (die erom bekend stond dat hij lid was van de vrijmetselarij); Kardinaal Kasper; Kardinaal Danneels en nog een aantal anderen, welke allemaal lid waren van die ‘Maffia van Sankt Gallen’: allemaal progressieve geestelijken.

Echter, Volgens de Encycliek Universi Dominici Gregis van Paus Johannes Paulus II is het samenzweren tegen een paus, en het plannen van een opvolger zonder de zittende paus hierover in te lichten een misdrijf dat wordt gestraft met automatische excommunicatie:

Betreffende de voorschriften van mijn Voorgangers, verbied ook ik eveneens eenieder, zelfs al is hij een Kardinaal, tijdens het leven van de Paus en zonder hem geraadpleegd te hebben, plannen te maken betreffende de verkiezing van zijn opvolger, of om stemmen te beloven of beslissingen te maken betreffende hem, in private vergaderingen. (UDG nr. 79)

De Kardinaal-kiezers zullen verder zich onthouden van enige vorm van pact, overeenkomst of andere verplichting van enige aard die hen zou kunnen verplichten om hun stem te geven of te weigeren aan een persoon of personen. Indien dit effectief zou gedaan zijn, zelfs onder eed, verklaar ik dat zo’n verplichting nietig zal zijn en dat niemand ertoe gebonden zal zijn om het na te leven; en ik leg hierbij de straf van excommunicatie latae sententiae (=automatisch) op aan diegenen die dit verbod schenden. Het is echter mijn intentie niet om tijdens de periode waarin de Stoel vacant is, om te verbieden gedachten uit te wisselen betreffende de verkiezing. (UDG nr. 81)

In 2016 interviewde de Duitse journalist Peter Seewald uitvoerig Paus Benedictus. Dat interview verscheen in boekvorm (Benedikt XVI: Ein Leben). Op een gegeven moment vroeg hij of het verouderen en wat trager gaan wel voldoende was om de Stoel van Petrus te verlaten? En Benedictus antwoordde:

“Men kan die beschuldiging uiten, maar het zou een functioneel misverstand zijn; de opvolger van Petrus is niet enkel gebonden aan een functie, het ambt treedt binnen in je zijn. In dit opzicht is het vervullen van een functie niet het enige criterium.”

Hier bevestigde hij voor iedereen klaar en duidelijk dat hij nog steeds het petrusambt bezat, en hij dus paus was: het vervullen van een functie (ministerium of de bediening van de bisschop van Rome), waar hij afstand van had gedaan, is niet het enige criterium voor het paus-zijn. Zelf sprak hij nooit over zijn ‘aftreding’, maar over zijn ‘terugtreding‘.

In datzelfde jaar sprak Mgr. Gänswein, de persoonlijke secretaris van Benedictus, over een “gedeeld pausschap, waarbij Benedictus de ‘contemplatieve’ en Franciscus de ‘actieve paus’ zou zijn. Maar dat kan natuurlijk niet. Er kan slechts één paus zijn, en dat is tot aan de dood. Een paus die werkelijk afstand doet van de troon – de Stoel van Petrus – moet terugkeren tot de status die hij had voordat hij tot paus werd verkozen: die van kardinaal. Een werkelijk afgetreden paus zou terug in zijn kardinaalsgewaden moeten rondlopen, om gelijk welke verwarring over wie nu de paus is, te vermijden. Maar dat gebeurde niet. Hij bleef in witte gewaden rondlopen (omdat er naar eigen zeggen op het moment van aftreden niets anders voorhanden was, wat uiteraard nonsens is); hij bleef een gouden pectoraalkruis dragen (bisschoppen en kardinalen dragen daarentegen altijd een zilverkleurig pectoraalkruis); hij bleef de exclusieve titel ‘Zijne Heiligheid’ behouden, enz.

Tijdens heel wat interviews heeft Benedictus openlijk verklaard dat de Paus één is, maar nooit heeft hij een naam genoemd.

Indien Benedictus tot aan zijn dood op 31 december 2022 de paus was, dan wil dat maar één ding zeggen: Franciscus is niet de paus: het is kardinaal Bergoglio in witte gewaden. Het valt dan ook op dat hij anders is dan alle andere pausen:

1 – Hij resideert tot op heden in het gastenverblijf Domus Sanctae Marthae (waar de kardinalen logeren tijdens een conclaaf), en niet in de pauselijke appartementen.

2 – Hij draagt nog steeds zijn zilverkleurig pectoraalkruis van toen hij Aartsbisschop van Buenos Aires was.

3 – Hij draagt nog steeds zijn zilveren bisschopsring van toen hij Aartsbisschop van Bueos Aires was.

4 – Hij heeft nog steeds een Argentijns paspoort in plaats van een Vaticaans diplomatisch paspoort (als staatshoofd van het Vaticaan), enz.

Maar ook zijn vele opvallende gebaren, heterodoxe (soms zelfs ronduit ketterse) uitspraken en publicaties (zoals het ontkennen van het bestaan van de Hel in zijn interviews met Eugenio Scalfari), spreken boekdelen, om nog maar te zwijgen over zijn vele vervolgingen van traditionele ordes. Ook knielt hij nooit voor het H. Sacrament, terwijl hij wel kan knielen om Moslims de voeten te wassen en te kussen (zie ook onze video lager).

God geeft tekenen aan diegenen die het willen zien.

De communistische geschiedenis van Jorge Mario Bergoglio

En er valt nog meer te vertellen over “paus Franciscus”… Wat weinigen weten, is dat toen Jorge Bergoglio in het seminarie ging, hij er eigenlijk communistische ideeën op nahield. En die heeft hij nooit laten varen. Dit is in het licht van de profetieën van Onze Lieve Vrouw van Fatima zeer gewichtig.

• Jorge Bergoglio koesterde reeds sympathieën voor het communisme nog voordat hij in het seminarie ging. Toen hij afgestudeerd was, en hij in de voedselfabriek Hickethier-Bachmann Laboratory als chemisch technicus werkte, was zijn bazin de communistische Esther Ballestrino. Zij introduceerde hem in de communistische literatuur – waar hij, zo bekende hij jaren later, veel van hield.
• In het boek ‘Paus Franciscus, zijn leven in zijn eigen woorden,’ zegt hij op blz. 39: “Ik las ‘Our Word and proposals”, een publicatie van de Communistische Partij, en ik hield van elk artikel ooit geschreven door Léonidas Barletta, één van hun meest bekende leden.” 
• Met zijn communistische overtuigingen ging Bergoglio zich enkele jaren later aanmelden bij de Jezuïeten, die op dat moment een verschuiving richting liberaal en links aan het maken waren.
• Toen Bergoglio priester was gewijd en president Perón was afgezet, en er een rechtse dictatuur heerste, was hij het die de communistische literatuur van Esther Ballestrino wegsmokkelde uit haar woning, en het verborg in een bibliotheek van de Jezuïeten. Ballestrino had hem opgebeld om zogezegd iemand de laatste sacramenten toe te dienen – wat hij vreemd vond, gezien het communisten waren. Toen Bergoglio was aangekomen bleek dit een smoes te zijn, en kwam de ware toedracht naar boven: hij moest de communistische boeken weg smokkelen, zodat bij een huiszoeking, de autoriteiten niets zouden vinden, wat hij dan ook deed.

• Toen Ballestrino samen met nog een aantal andere communistische sympathisanten was vermoord door het rechtse regime, was het pastoor Bergoglio die hen een kerkelijke begrafenis gaf en ze in gewijde grond begroef – hoewel geen van hen katholiek was, laat staan gelovig. Dit was een rechtstreekse schending van de kerkelijke wet. De kerk waar ze werden begraven is sindsdien een soort bedevaartplaats voor socialisten en communisten.
• Nadat Bergoglio teruggekeerd was van ballingschap in de jaren 1990 – men had hem zijn ontslag gegeven als Provinciaal van de Jezuïeten in Argentinië omdat hij er een knoeiboel van had gemaakt – begon hij zich te ontpoppen als een echte Marxistische bevrijdingstheoloog (een andere term voor: kerkelijke communist). Hij sprak zoals een bevrijdingstheoloog, en hij gedroeg zich er ook naar – meer bepaald in de liturgie. Zijn straatmissen zijn hiervan een bekend voorbeeld. Tevens had hij toen besloten om een ‘masker’ van nederigheid op te zetten, om zijn “stijve autoritaire trekken te camoufleren”. Zijn zogenaamde ‘nederige’ daden zijn altijd berekend.

• In 2013 werd Paus Benedictus tot terugtreding gedwongen (hij trad op de achtergrond, maar deed geen afstand van de munus of het Petrusambt), en werd Mgr. Bergoglio middels een samenzwering tot bisschop van Rome verheven. Sindsdien stak hij zijn sympathie voor het communisme niet onder stoelen of banken. Wat men in Argentinië reeds gewoon was, begon men nu in het Vaticaan te zien.
• In 2013 was hij vol lof voor de toen overleden communistische Nelson Mandela, die tijdens zijn presidentschap abortus tot aan de geboorte legaliseerde.
• In 2016 noemde Mgr. Bergoglio de Italiaanse linkse abortuspromotor en voormalig minister Emma Bonino “één van ’s lands vergeten grote namen.”
• In 2016 verklaarde Mgr. Bergoglio in een interview met La Republicca dat de “communisten denken zoals christenen.”
• In 2017 ging Mgr. Bergoglio naar Colombia om de pas opgerichte communistische FARC-partij een hart onder die riem te steken – een partij die hij nota bene zelf heeft helpen oprichten.
• In 2018 sloot het Vaticaan een deal met het Chinese communistische regime: de communistische (illegaal door de overheid aangestelde) bisschoppen werden door het Vaticaan erkend – de excommunicatie door Benedictus werd door Mgr. Bergoglio opgeheven – en de ondergrondse kerk, die zich verzet tegen het communisme, moet worden opgedoekt. Kardinaal Zen was niet te spreken over deze daad, en hij zei dat “ondergrondse geestelijken geweend hebben.” Sindsdien is het optreden van de communistische autoriteiten tegen katholieken in China almaar hardhandiger geworden.
• In 2019 bekritiseerden 20 voormalige Latijns-Amerikaanse presidenten ‘paus’ Franciscus om diens “knuffelhouding” tegenover het communisme.
• Nog in 2019 liet Mgr. Bergoglio de Argentijnse Marxistische bisschop Enrique Angelelli, die banden had met de linkse terreurgroep Montoneros, zalig verklaren. Angelelli had in de volksmond de bijnaam ‘Satanelli’.

Dit alles zijn feiten die publiek bekend zijn. Onze Lieve Vrouw waarschuwde voor de verspreiding van het communisme. Het communisme kent vele vormen; en één daarvan is de marxistische bevrijdingstheologie – een soort communistisch gedachtengoed welke de kerk is binnengedrongen, beginnend in Zuid-Amerika in de jaren 1970. Noem het een soort rood getint modernisme. In 2013 zei de ex-priester en bevrijdingstheoloog Leonardo Boff nog: ‘Paus Franciscus is een groot man van de bevrijdingstheologie’. De bevrijdingstheologie werd echter door Kardinaal Ratzinger in 1984 krachtig veroordeeld.

Beginnende twijfels over het conclaaf van 2013

Er zijn reeds een handvol prelaten die de geldigheid van het conclaaf van 2013 in twijfel zijn beginnen te trekken.

Aartsbisschop Viganò verklaarde in april 2022 aan de Italiaanse journalist Aldo Maria Vailli:

“Alvorens het volgende conclaaf te bespreken, is het noodzakelijk om licht te werpen op de troonsafstand (abdicatie) van Benedictus XVI en de kwestie van de manipulatie van het conclaaf van 2013, dat vroeg of laat het onderwerp zou moeten zijn van een officieel onderzoek. Als er enig bewijs van onregelmatigheid zou zijn, zou het conclaaf ongeldig zijn en zou de verkiezing van Bergoglio nietig zijn, net zoals al zijn benoemingen, bestuurshandelingen en magistrale uitspraken ongeldig zouden zijn. Het zou een reset zijn die ons door de Voorzienigheid terug zou brengen naar de status quo ante, met een college van kardinalen dat alleen bestaat uit die kardinalen die tot de tijd van Benedictus XVI werden aangesteld, en al diegenen zou verdrijven die sinds 2013 zijn gecreëerd en die berucht ultraprogressief zijn.“

Ook Kardinaal Burke heeft in augustus 2019 reeds op voorzichtige wijze gezegd dat de verkiezing van Franciscus mogelijks ongeldig zou kunnen zijn:

“De gronden waarop de geldigheid van de verkiezing in vraag zou kunnen gesteld worden, zouden deze zijn waarbij de verkiezing georganiseerd was door een voorafgaande campagne die strikt verboden is, en dat is zeer moeilijk om aan te tonen.”

Vervolgens vernoemde Kardinaal Burke de Maffia van Sankt Gallen:

“Er zijn verklaringen door wijlen Kardinaal Danneels, Aartsbisschop van Mechelen-Brussel, die spreekt over deze Sankt Gallen groep en dergelijke. Ze ontmoetten elkaar om Paus Johannes Paulus II tegen te werken, en dan gingen ze verder met het tegenwerken van Paus Benedictus XVI. De autobiograaf van wijlen Kardinaal O’Connor spreekt hier ook over in enkele gevallen.”

“Maar ik denk dat indien het kon aangetoond worden dat deze personen betrokken waren in een actieve campagne om eerst en vooral paus Benedictus XVI te ondermijnen en tegelijkertijd de verkiezing van iemand die radicaal anders zou zijn te orkestreren – dat dit een argument zou kunnen zijn, maar ik weet het niet, ik denk niet dat ik de feiten heb, er moeten feiten zijn om dat te bewijzen, maar dat is alles wat ik hierover kan zeggen.”

En zo zijn er nog enkele, zoals Mgr. Nicola Bux en Mgr. René Gracida. Maar daar blijft het ook bij. Heden is de Kerk in een ongeziene crisis gestort. Benedictus XVI heeft nog 8 jaar en 10 maanden [!] geleefd na zijn ‘terugtreding’ en is op 31 december 2022 overleden. Hij was de voorlaatste paus in de rij van St. Malalachias, vóórdat het einde komt en oordeelsdag aanbreekt, en de laatste paus uit de voorzegging van Onze Lieve Vrouw te Garabandal. Na paus nr. 4 na Johannes XXIII komt er geen fysieke paus meer op aarde, en breekt het einde der tijden aan (de periode vlak voorafgaand aan de Wederkomst van Christus). Dat betekent dan ook dat ‘Petrus Romanus’ (de laatste paus die de Kerk leidt doorheen de vele beproevingen, waarna het einde komt) uit de rij van St. Malachias wellicht geestelijk te interpreteren is.

Er is in dit licht ook nog een bekende profetie van St. Franciscus van Assisi, van ca. 1226 (uit de Latijns uitgave “S. Francisci Assisiatis”, dat in 1880 werd uitgegeven door de Imprimerie de la Bibliothèque Ecclèsiastique te Parijs):

“Iemand die niet op canonieke wijze tot Paus is gekozen, maar op het hoogtepunt van die verdrukking tot het pausschap verheven wordt, zijnde de Antipaus, zal zich met scherpzinnigheid inzetten om het dodelijke gif van zijn dwalingen te verspreiden. Dan zullen de ergernissen zich vermenigvuldigen, onze orde zal gespleten worden, vele andere orden zullen volledig uit elkaar vallen, omdat zij de dwalingen niet bestrijden, maar er mee instemmen. Er zullen allerlei meningen zijn en er zal tweespalt zijn bij het volk, in de orden en bij de clerus, zo erg dat wanneer die dagen niet werden bekort zelfs de uitverkorenen (indien zoiets mogelijk ware) in dwaling zouden worden gebracht.”

“Onze regel en levenswijze zullen door sommigen op de scherpste wijze worden bestreden. Er zullen onmetelijke beproevingen komen. Zij die dan voldoende standhouden, zullen de kroon des levens ontvangen. Wee echter diegenen, die hun hoop alleen op het ordeleven zetten, lauw worden, en in de beproeving niet volharden, dat wil zeggen de beproeving van de uitverkorenen, die toegelaten zal worden. Eenieder, die met gloeiende geest uit liefde en ijver voor de waarheid aan de vroomheid vasthoudt, zal als ongehoorzaam en als schismaticus vervolging en onrecht lijden. Hun vervolgers zullen, door boze geesten gedreven, beweren dat het een grote daad van gehoorzaamheid is tegenover God dergelijke verderfelijke mensen te doden en van de aarde te verwijderen. Maar dan zal de Heer een toevlucht zijn voor de verdrukten en Hij zal iedereen redden die op Hem gehoopt heeft. De waarheid zal dan door vele predikers doodgezwegen worden en door anderen vertrapt en verloochend. ”

De ontvouwing van het Geheim en de overwinning

Er werd weinig gedaan van wat Onze Lieve Vrouw had gevraagd: het derde deel van het Geheim werd niet vrijgegeven in 1960 en de geldige toewijding van Rusland door de (geldige) paus is nooit geschied. Enkel de devotie van de eerste zaterdagen is door vrome katholieken beoefend geweest. Alles wat Onze Lieve Vrouw had voorzegd, gaat in vervulling. We beleven momenteel het derde deel van het Geheim. Dit is het eindspel. De wereld evolueert duidelijk naar wat onder meer de profeet Daniël had voorzegd over een vierde rijk dat de hele wereld zal verslinden, en wat de apostel Johannes ons vertelt in het Boek Openbaring over het rijk van de Antichrist: de nieuwe (in brede zin) communistische wereldorde die door de wereldelites gepland is. Deze dagen staan voor de deur. Rusland is niet bekeerd, maar werkt hand in hand met het Communistisch China, en ze zal overeenkomstig de profetie de gesel worden om de wereld (en dan vnl. Europa en de VS) te kastijden. Wanneer Onze Lieve Vrouw het in het geheim heeft over miljoenen mensen die van het ene uur op het andere sterven, dan heeft zij het over nucleaire oorlog, waar we nu, begin 2023, nog nooit zo dicht bij zijn geweest. Ook de Kerk moet het ontgelden. Het communisme is op een sluwe manier in de Kerk geïnfiltreerd. Satan is tot de hoogste top in de Kerk geklommen. Er heerst chaos en verwarring, en bisschop keert zich tegen bisschop, kardinaal tegen kardinaal. Er komt een tijd van misleiding, verdrukking en vervolging, van schisma, van oorlog en Goddelijke kastijding. We moeten standvastig blijven, ons voorbereiden, trouw blijven aan de ware Leer van de Kerk, en vooral blijven de Rozenkrans bidden en Jezus in het Heilig Sacrament hoog in ere houden: de twee pijlers van de boodschap van Fatima, net zoals ook Don Bosco zag in zijn bekende visioen. Wijk daar nooit een millimeter van af!

Houden we ook in de komende tijd de belofte van Onze Lieve Vrouw van Fatima steeds voor ogen:

“Op het einde zal mijn Onbevlekt Hart Triomferen”

Geraadpleegde werken:

JONGEN H., O.L.Vrouw van Fatima, Missionaris van God! Secretariaat O.L.V. Middelares, Leuven, 1944

KONDOR Luis, S.V.D., Herinneringen van Zuster Lucia, Postulaçao, Fatima-Portugal, 1978

ESPIL Pierre, Drie kleine herders en de Maagd, Licht over Fatima, Uitgeverij “Maria-middelares”, Genval, 1967

Gepubliceerd door Michaël Dekee

Michaël (°1991) is katholiek, gehuwd en vader. Hij publiceert op verschillende websites artikelen over geloof en wetenschap en is auteur van verschillende boeken, waaronder "De evolutietheorie ontkracht". Mijn websites: Gegroetokruis.org Eerherstelheiligsacrament.org Evolutietheorie-ontkracht.com Alle berichten van Michaël Dekee weergeven