Spring naar inhoud

Het Geheim van Fatima – Deel 8: De opheldering van de pauskwestie in het licht van het derde deel van het Geheim

In dit laatste artikel in de reeks over het Geheim van Fatima gaan we dieper in op wat zich in het Vaticaan heeft afgespeeld de afgelopen jaren. Dit is momenteel voor iedere gelovige de meest essentiële informatie welke in verband kan gebracht worden met het derde deel van het Geheim, en dit is misschien mijn belangrijkste artikel welke ik ooit op mijn blog zal gepubliceerd hebben.

Het begon in 2005. Op 2 april dat jaar overleed Paus Johannes Paulus II. Op 8 april vond de Requiemmis plaats, geleid door Kardinaal Ratzinger, toenmalig deken van het College van Kardinalen.

Tien dagen later, op 18 april, kwam het Conclaaf bijeen. Op 19 april, om 17u50, na vier stemrondes, kwam er reeds witte rook uit de schoorsteen van de Sixtijnse Kapel. Er was een nieuwe paus gekozen. Om 18.45 uur klonk het Habemus papam, uitgesproken door de Chileense kardinaal Jorge Arturo Medina Estévez, en werd de Duitse Kardinaal Joseph Aloisius Ratzinger op het balkon voorgesteld als Paus Benedictus XVI.

Dit was het eerste conclaaf in de geschiedenis waarbij gebruikgemaakt werd van het in 1996 gereedgekomen Domus Sanctae Marthae, een gastenverblijf waar de kardinalen de nacht tijdens het conclaaf doorbrachten.

Pontificaat van Benedictus XVI

Wanneer Paus Benedictus op 24 april 2005 de Stoel van Petrus innam tijdens de inauguratie, sprak hij het volk in zijn homilie tijdens zijn eerste H. Mis aldus toe:

[…] Een van de basiskenmerken van een herder moet zijn dat hij houdt van de mensen die hem zijn toevertrouwd, zoals hij houdt van Christus die hij dient. “Voed mijn schapen”, zegt Christus tegen Petrus, en nu, op dit moment, zegt hij het ook tegen mij. Voeden betekent liefhebben, en liefhebben betekent ook bereid zijn te lijden. Liefhebben betekent de schapen geven wat echt goed is, de voeding van Gods waarheid, van Gods woord, de voeding van zijn aanwezigheid, die Hij ons geeft in het Heilig Sacrament. Beste vrienden – op dit moment kan ik alleen maar zeggen: bid voor mij, dat ik de Heer steeds meer leer liefhebben. Bid voor mij dat ik meer en meer van zijn kudde leer houden – met andere woorden, u, de heilige Kerk, ieder van u en u allen samen. Bid voor mij, dat ik niet vlucht uit angst voor de wolven. Laten we voor elkaar bidden, dat de Heer ons draagt en dat we leren elkaar te dragen. […]

Dan nam zijn pontificaat een aanvang. Ratzinger, die in 2000 het derde deel van het Geheim van Fatima had gelezen, was nu paus geworden en kreeg de kans om de traditie in ere te herstellen. Gedurende heel zijn pontificaat hechtte hij groot belang aan de liturgie en het gebruik van het Latijn en trachtte hij “vernieuwingen” van na het Concilie terug te schroeven.

In 2006 keurde Paus Benedictus XVI een decreet goed van de Congregatie van de Goddelijke Eredienst en de Discipline van de Sacramenten, om de vertaling van de consecratiewoorden accurater weer te geven in de lokale spreektaal, om de woorden in de Latijnse Missalen en in het Evangelie te weerspiegelen. Na 1969 werd in de consecratiewoorden van de wijn de term ‘voor velen’ veranderd naar ‘voor allen’.

Kardinaal Arinze, Prefect van de Congregatie van de Goddelijke Eredienst van 2002 tot 2008, schreef op 17 oktober 2006 naar alle bisschoppenconferenties:

“De bisschoppenconferenties van de landen waar heden de woorden ‘voor allen’ of een gelijkaardige term, in gebruik zijn, worden verzocht om de gelovigen in de volgende één à twee jaar met de nodige catechese over dit onderwerp te voorzien, om de introductie van een accurate vertaling van de zin ‘pro multis’ voor te bereiden in de plaatselijke talen – dus: ‘voor velen’. Dat zal het geval zijn voor de volgende vertalingen van het Romeins Missaal, die zal worden gebruikt in verschillende landen, door de bisschoppen en de H. Stoel.”

Sommige bisschoppenconferenties hebben dit beantwoord, inclusief deze van de VS. In andere landen werd deze wijziging tot op heden nog niet geïntroduceerd door de bevoegde bisschoppenconferenties. Maar uiteindelijk kan elke priester deze verandering zelf aanbrengen in zijn Missaal – in gehoorzaamheid aan Paus Benedictus (zaliger).

Een jaar later, in 2007, herstelde Paus Benedictus middels zijn motu proprio Summorum Pontificum de Tridentijnse Ritus van de H. Mis – de Ritus die werd gebruikt vóór 1969 – in ere. Hij schreef toen onder andere:

Wat vroegere generaties als heilig hielden, blijft heilig en groot, ook voor ons, en het kan niet opeens volledig verboden of zelfs schadelijk bevonden worden. Het betaamt ons allemaal om de rijkdommen te bewaren die zich ontwikkeld hebben in het geloof en het gebed van de Kerk, en om ze een gepaste plaats te geven.”

Hij gaf elke priester in de Kerk de toelating om in elke kerk (parochie- of kloosterkerk) en zonder voorafgaande toestemming van de bisschop, de Tridentijnse Mis te celebreren, zowel op weekdagen, zondagen als kerkelijke feestdagen.

Een kleine twee jaar later, begin 2009, hief hij de excommunicatie op van de bisschoppen die in 1988 door Mgr. Lefebvre waren gewijd. Hijzelf was mede verantwoordelijk geweest voor die excommunicaties, als Prefect van de Congregatie van de Geloofsleer, en had daar duidelijk wroeging over gekregen.

Benedictus was niet perfect, maar heeft veel goeds gedaan voor de Kerk. We weten allemaal hoe hij met regelmaat in de media door het slijk werd getrokken, omdat hij naar de mening van de wereld “veel te conservatief” was. Ook werd met hem op sarcastische wijze de spot gedreven, omdat hij zich steevast tegen het gebruik van condooms uitsprak. Er kwamen dan condooms op de markt met een foto van Benedictus en het opschrift: “Ik zei nee!”.

Maar ook werden door diverse artiesten “portretten” gemaakt van hem met behulp van condooms:

De wereld haatte hem. Maar ook de modernistische (“progressieve”) zijde van de Kerk mocht hem in het geheel niet. Tekenend was zijn bezoek aan Duitsland in 2011. Bijna geen enkele bisschop (de meesten zijn er zeer modernistisch) wilde toen Paus Benedictus een hand schudden.

Moordcomplot en het Vatileaks schandaal

Op 10 februari 2012 verscheen in een grote Italiaanse krant een artikel over een moordcomplot tegen Paus Benedictus XVI. In een anonieme brief die bij een Italiaanse journalist van Il Fatto Quotidiano aankwam, stond dat Benedictus binnen het jaar zal worden vermoord.

Op 10 en 11 februari verschenen ook in Nederlandse en Belgische kranten artikels hierover:

Eind december 2011 werd het nieuws in een rapport aan Paus Benedictus XVI overhandigd. Het Vaticaan opende een onderzoek. De Italiaanse krant ‘Il Fatto Quotidiano‘ kreeg het onderzoek te pakken en plaatste het vandaag op hun website. Het document is in het Duits opgesteld zodat het enkel voor de paus en enkele naaste medewerkers toegankelijk zou zijn.

De woordvoerder van het Vaticaan zei dat het verhaal “zo ongelooflijk is dat we er niet op kunnen reageren”. Hij ontkende echter niet dat het document over een moordcomplot bestaat.

“Ik zeg enkel dat men het niet ernstig moet nemen wat er in dit document is geschreven en niet mag denken dat het maar iets waars bevat”.

Sedert 2011 werden een tijd lang interne documenten van het Vaticaan naar de media gelekt, en in 2012 werden de lekken groter. Dit werd bekend als het Vatileaks schandaal. Dit zou aanvankelijk gebeurd zijn door de pauselijke butler Paolo Gabriele. In de documenten is sprake van corruptie, wanbeheer en nepotisme. Daarnaast werd kritiek geuit op de werking van de Vaticaanse bank, het Instituut voor Religieuze Werken (IOR). Bovendien raakte bekend dat er binnen de Romeinse Curie een geheim homoseksueel netwerk actief zou zijn, met als gevolg mogelijke chantage. Een aantal documenten vond zijn weg naar de Italiaanse journalist Gianluigi Nuzzi, die een en ander in 2012 publiceerde in zijn boek Sua Santità. Le carte segrete di Benedetto XVI (Zijn Heiligheid. De geheime briefwisseling van Benedictus XVI).

In maart 2012 stelde Paus Benedictus XVI een Commissie van Kardinalen aan om de lekken te onderzoeken van de voorbehouden en vertrouwelijke documenten. De Commissie kwam voor het eerst bijeen op 24 april 2012. Kardinaal Herranz was de voorzitter, en was vergezeld van de Kardinalen Jozef Tomko en Salvatore De Goiri. Heel 2012 bleef dit Benedictus achtervolgen.

Het vermeende ‘aftreden’ van Benedictus

En nu komt het: exact één jaar na de publicatie over het moordcomplot, op 11 februari 2013, kondigde Paus Benedictus XVI tijdens een consistorie aan dat hij zijn ‘ambt neerlegt’. In het journaal werd gezegd dat men in het Vaticaan sprak van een ‘donderslag bij heldere hemel’.

En donderslagen kwamen er inderdaad letterlijk. Diezelfde avond nog, brak er zwaar onweer uit boven Rome, en werd de Sint-Pietersbasiliek effectief getroffen door een bliksem.

Dit is intussen een iconische foto geworden van dat moment:

Op die dag, 11 februari 2013, wees Benedictus dus zijn “bediening af dat hij ontving van de handen van de Kardinalen.”

Hij zei in zijn declaratio (verklaring):

“Bene conscius sum hoc munus secundum suam essentiam spiritualem”

“Ik ben mij zeer goed bewust dat dit ambt door z’n essentiële spirituele natuur…”

Dus hier verwijst hij naar zijn petrusambt als munus met een spirituele natuur…

Dan verder:

Non solum agendo et loquendo exequi debere, sed non minus patiendo et orando

Dus: “Dit ambt met een spirituele natuur moet niet enkel met woorden en daden worden uitgevoerd, maar niet minder met gebed en lijden.” Opnieuw verwijst hij naar zijn petrusambt als ‘munus’

En dan zegt hij:

Declaro me ministerio episcopi romae sancti petri renuntiare.

“Ik wijs de bediening van bisschop van Rome, opvolger van Petrus af.”

Hij zegt hier duidelijk dat hij niet zijn petrusambt, de munus, maar de bediening van bisschop van Rome, ministerio of het ministerium, afwijst.

Maar wanneer iemand zijn verkiezing of acclamatie tot Paus aanvaardt, verleent Christus aan die persoon het ambt en de gave van de genade (munus) die Hij aan Sint Petrus gaf, en die doorgegeven moet worden aan de bisschoppen van Rome tot het einde der tijden. De Kerk heeft dit ambt en deze gave van genade met het enige Latijnse woord aangeduid, dat zowel ambt als gave betekent: “munus.” Geen ander Latijns woord heeft zo’n betekenis. Paus Johannes Paulus II, als wetgever van de Nieuwe Codex van de Canonieke Wet, die in 1983 werd afgekondigd, voegde dat woord toe aan Canon 332 § 2, als de fundamentele voorwaarde, om de erkenning van een pauselijk ontslag in gang te steken.

CANON 332 § 2.

Si contingat ut Romanus Pontifex muneri suo renuntiet, ad validitatem requiritur ut renuntiatio libere fiat et rite manifestetur, non vero ut a quopiam acceptetur.

Of vertaald: indien het gebeurt dat de Roomse Paus zijn ambt neerlegt, is het voor de geldigheid vereist dat het aftreden vrijwillig geschiedt en duidelijk bekend gemaakt wordt, maar niet dat het door iemand wordt geaccepteerd.

De wet van de Kerk is duidelijk: een paus treedt af wanneer hij afstand doet van zijn munus (muneri suo renuntiet). En de geldigheid van zo’n aftreden komt voort uit de daad zelf wanneer het gebeurt conform de normen van de wet (rite manifestetur) en vrij is (dus niet gedwongen). En het moet in duidelijke termen – niet op dubbelzinnige wijze – bekend gemaakt worden.

Er zijn dus twee basisvoorwaarden:

  1. Het aftreden moet geheel VRIJWILLIG gebeuren
  2. Bij de verklaring bij het aftreden moet op ondubbelzinnige wijze AFSTAND gedaan worden van de ‘MUNUS’ (het Petrusambt).

We hebben zonet gezien dat aan geen enkele van deze twee voorwaarden geheel werd voldaan. Zelfs al zou het ‘vrijwillig’ geweest zijn (wat hoogst onwaarschijnlijk is, zoals we verder nog zullen zien) zou het niet geldig zijn omdat hij nooit afstand deed van de munus. En “vrijwillig” met een grote druk op u, kan men niet ten volle vrijwillig noemen. Zich gedwongen voelen, en dan zogezegd “vrijwillig” aftreden, is in werkelijkheid niet geheel vrijwillig.

En ook dat ene woord ‘munus’ is van groot belang. Terwijl mensen dat woord in Canon 332 §2 kunnen negeren, kan Christus dat niet. Dit is geen overdrijving, niet zomaar een menselijke opinie. Omdat het vanuit Goddelijk Geloof is dat Christus beloofde te binden en los te maken volgens het woord van zijn Vicaris. Zijn Vicaris, in het toevoegen van dat woord aan de canon betreffende het pauselijk aftreden, deed Christus zich ertoe binden om het ambt en de gave van genade (munus) niet te ontnemen, indien er geen afstand werd gedaan van de munus. Hij deed afstand van de bediening van het bisdom Rome, maar niet van het pausschap.

Benedictus kondigde enkele dagen later aan dat hij “paus emeritus” zou worden na zijn aftreden. Hij gaf een canonieke noch theologische rechtvaardiging voor zijn ongewone stap.

Tijdens zijn laatste audiëntie op 27 februari 2013 zei Benedictus:

“Laat mij terugkeren naar 19 april 2005. De ernst van die beslissing ligt in het feit dat vanaf dat moment altijd en voor eeuwig toegewijd was aan de Heer. Altijd. Hij die het Petrusambt aanneemt, heeft geen enkele privacy. Hij behoort altijd aan iedereen toe, de hele Kerk. Z’n leven is zo te zeggen, volledig ontdaan van de private sfeer. Ik ervoer dit en ik ervaar het nu op dit moment. […] De altijd is ook een voor eeuwig. Er is geen terugkeer naar de private sfeer. Mijn beslissing om te verzaken aan de actieve uitoefening van het ambt (= het ministerium), herroept dit feit niet.

Hij bevestigde dus, zoals eerwaarde Nicholas Gruner heeft opgemerkt: “Ik doe geen afstand van de munus“. Hiermee bevestigde hij ronduit voor de hele Katholieke Kerk dat hij eigenlijk paus blijft tot aan zijn dood.

Op 27 februari publiceerde journalist Gianluigi Nuzzi zijn tweede boek, met als titel: “Ratzinger was bang. De Geheime documenten, het geld en de schandalen die de paus overweldigden.

Hij schreef in het voorwoord:

De butler van de paus, Paolo Gabriele, heeft besloten de netelige kwesties binnen de Romeinse Curie te onthullen en mij tientallen documenten overhandigd die ik nu samen met mijn onderzoek en naspeuringen in dit boek heb gepubliceerd. “Paolo, ben je bang?” – vroeg ik hem op een dag – “Ja, ik ben bang – antwoordde hij – ik ben bang dat de paus niet de kracht heeft om deze tegenslag te overwinnen, om de geldwisselaars uit de tempel te gooien”. Kort daarna ontmoette ook de burgemeester van Milaan, een van de belangrijkste steden van Italië, de paus tijdens een ceremonie. Zeer bezorgd onthulde ook hij mij het detail van die ontmoeting: “Ik ben getroffen door die blik, Benedictus XVI is bang,…” “Bang waarvoor?..” vroeg ik hem. “Ik was erg ongerust, hier stond Ratzinger tegen me te praten als een bange man…”

Op 28 februari gaf Benedictus zijn laatste toespraak. Vervolgens stapte hij in de helikopter en vloog hij naar Castel Gandolfo, een stadje 30 km ten zuidoosten van Rome, naar de pauselijke zomerresidentie. Paus Benedictus was Rome ontvlucht.

Het “conclaaf” van 2013 en daarna

Op 13 maart 2013 werd tijdens een kort conclaaf kardinaal Jorge Bergoglio verkozen tot paus; en hij koos de naam Franciscus.

Onmiddellijk waren de mensen getuige van een radicale verandering van koers. Heterodoxe uitspraken, verwarring stichtende interviews, een zeer opvallende nederigheid naar de buitenwereld toe, en een afkeer voor de traditie en vooral de Traditionele Latijnse Mis welke Franciscus direct begon te onderdrukken.

Dan, twee jaar jaar later, in 2015, schepte Kardinaal Danneels, die samen met Franciscus op het balkon was verschenen, openlijk op over diens samenzwering tégen Kardinaal Ratzinger, en later Benedictus XVI, en diens gelobby om de progressieve Kardinaal Jorge Bergoglio in het zadel te krijgen. Bergoglio was de favoriet van onder meer Kardinaal Martini (die erom bekend stond dat hij lid was van de vrijmetselarij); Kardinaal Kasper; Kardinaal Danneels en nog een aantal anderen, welke allemaal lid waren van die ‘Maffia van Sankt Gallen’: allemaal progressieve geestelijken.

Echter, Volgens de Encycliek Universi Dominici Gregis van Paus Johannes Paulus II is het samenzweren tegen een paus, en het plannen van een opvolger zonder de zittende paus hierover in te lichten een misdrijf dat wordt gestraft met automatische excommunicatie:

Betreffende de voorschriften van mijn Voorgangers, verbied ook ik eveneens eenieder, zelfs al is hij een Kardinaal, tijdens het leven van de Paus en zonder hem geraadpleegd te hebben, plannen te maken betreffende de verkiezing van zijn opvolger, of om stemmen te beloven of beslissingen te maken betreffende hem, in private vergaderingen. (UDG nr. 79)

De Kardinaal-kiezers zullen verder zich onthouden van enige vorm van pact, overeenkomst of andere verplichting van enige aard die hen zou kunnen verplichten om hun stem te geven of te weigeren aan een persoon of personen. Indien dit effectief zou gedaan zijn, zelfs onder eed, verklaar ik dat zo’n verplichting nietig zal zijn en dat niemand ertoe gebonden zal zijn om het na te leven; en ik leg hierbij de straf van excommunicatie latae sententiae (=automatisch) op aan diegenen die dit verbod schenden. Het is echter mijn intentie niet om tijdens de periode waarin de Stoel vacant is, om te verbieden gedachten uit te wisselen betreffende de verkiezing. (UDG nr. 81)

In 2016 interviewde de Duitse journalist Peter Seewald uitvoerig Paus Benedictus. Dat interview verscheen in boekvorm (Benedikt XVI: Ein Leben). Op een gegeven moment vroeg hij of het verouderen en wat trager gaan wel voldoende was om de Stoel van Petrus te verlaten? En Benedictus antwoordde:

“Men kan die beschuldiging uiten, maar het zou een functioneel misverstand zijn; de opvolger van Petrus is niet enkel gebonden aan een functie, het ambt treedt binnen in je zijn. In dit opzicht is het vervullen van een functie niet het enige criterium.”

Hier bevestigde hij voor iedereen klaar en duidelijk dat hij nog steeds het petrusambt bezat, en hij dus paus was: het vervullen van een functie (ministerium of de bediening van de bisschop van Rome), waar hij afstand van had gedaan, is niet het enige criterium voor het paus-zijn. Zelf sprak hij nooit over zijn ‘aftreding’, maar over zijn ‘terugtreding‘.

In datzelfde jaar sprak Mgr. Gänswein, de persoonlijke secretaris van Benedictus, over een “gedeeld pausschap, waarbij Benedictus de ‘contemplatieve’ en Franciscus de ‘actieve paus’ zou zijn. Maar dat kan natuurlijk niet. Er kan slechts één paus zijn, en dat is tot aan de dood. Een paus die werkelijk afstand doet van de troon – de Stoel van Petrus – moet terugkeren tot de status die hij had voordat hij tot paus werd verkozen: die van kardinaal. Een werkelijk afgetreden paus zou terug in zijn kardinaalsgewaden moeten rondlopen, om gelijk welke verwarring over wie nu de paus is, te vermijden. Maar dat gebeurde niet. Hij bleef in witte gewaden rondlopen (omdat er naar eigen zeggen op het moment van aftreden niets anders voorhanden was, wat uiteraard nonsens is); hij bleef een gouden pectoraalkruis dragen (bisschoppen en kardinalen dragen daarentegen altijd een zilverkleurig pectoraalkruis); hij bleef de exclusieve titel ‘Zijne Heiligheid’ behouden, enz.

Tijdens heel wat interviews heeft Benedictus openlijk verklaard dat de Paus één is, maar nooit heeft hij een naam genoemd.

Indien Benedictus tot aan zijn dood op 31 december 2022 de paus was, dan wil dat maar één ding zeggen: Franciscus is niet de paus: het is kardinaal Bergoglio in witte gewaden. Het valt dan ook op dat hij anders is dan alle andere pausen:

1 – Hij resideert tot op heden in het gastenverblijf Domus Sanctae Marthae (waar de kardinalen logeren tijdens een conclaaf), en niet in de pauselijke appartementen.

2 – Hij draagt nog steeds zijn zilverkleurig pectoraalkruis van toen hij Aartsbisschop van Buenos Aires was.

3 – Hij draagt nog steeds zijn zilveren bisschopsring van toen hij Aartsbisschop van Bueos Aires was.

4 – Hij heeft nog steeds een Argentijns paspoort in plaats van een Vaticaans diplomatisch paspoort (als staatshoofd van het Vaticaan), enz.

Maar ook zijn vele opvallende gebaren, heterodoxe (soms zelfs ronduit ketterse) uitspraken en publicaties (zoals het ontkennen van het bestaan van de Hel in zijn interviews met Eugenio Scalfari), spreken boekdelen, om nog maar te zwijgen over zijn vele vervolgingen van traditionele ordes. Ook knielt hij nooit voor het H. Sacrament, terwijl hij wel kan knielen om Moslims de voeten te wassen en te kussen (zie ook onze video lager).

God geeft tekenen aan diegenen die het willen zien.

De communistische geschiedenis van Jorge Mario Bergoglio

En er valt nog meer te vertellen over “paus Franciscus”… Wat weinigen weten, is dat toen Jorge Bergoglio in het seminarie ging, hij er eigenlijk communistische ideeën op nahield. En die heeft hij nooit laten varen. Dit is in het licht van de profetieën van Onze Lieve Vrouw van Fatima zeer gewichtig.

  • Jorge Bergoglio koesterde reeds sympathieën voor het communisme nog voordat hij in het seminarie ging. Toen hij afgestudeerd was, en hij in de voedselfabriek Hickethier-Bachmann Laboratory als chemisch technicus werkte, was zijn bazin de communistische Esther Ballestrino. Zij introduceerde hem in de communistische literatuur – waar hij, zo bekende hij jaren later, veel van hield.
  • In het boek ‘Paus Franciscus, zijn leven in zijn eigen woorden,’ zegt hij op blz. 39: “Ik las ‘Our Word and proposals”, een publicatie van de Communistische Partij, en ik hield van elk artikel ooit geschreven door Léonidas Barletta, één van hun meest bekende leden.” 
  • Met zijn communistische overtuigingen ging Bergoglio zich enkele jaren later aanmelden bij de Jezuïeten, die op dat moment een verschuiving richting liberaal en links aan het maken waren.
  • Toen Bergoglio priester was gewijd en president Perón was afgezet, en er een rechtse dictatuur heerste, was hij het die de communistische literatuur van Esther Ballestrino wegsmokkelde uit haar woning, en het verborg in een bibliotheek van de Jezuïeten. Ballestrino had hem opgebeld om zogezegd iemand de laatste sacramenten toe te dienen – wat hij vreemd vond, gezien het communisten waren. Toen Bergoglio was aangekomen bleek dit een smoes te zijn, en kwam de ware toedracht naar boven: hij moest de communistische boeken weg smokkelen, zodat bij een huiszoeking, de autoriteiten niets zouden vinden, wat hij dan ook deed.
  • Toen Ballestrino samen met nog een aantal andere communistische sympathisanten was vermoord door het rechtse regime, was het pastoor Bergoglio die hen een kerkelijke begrafenis gaf en ze in gewijde grond begroef – hoewel geen van hen katholiek was, laat staan gelovig. Dit was een rechtstreekse schending van de kerkelijke wet. De kerk waar ze werden begraven is sindsdien een soort bedevaartplaats voor socialisten en communisten.
  • Nadat Bergoglio teruggekeerd was van ballingschap in de jaren 1990 – men had hem zijn ontslag gegeven als Provinciaal van de Jezuïeten in Argentinië omdat hij er een knoeiboel van had gemaakt – begon hij zich te ontpoppen als een echte Marxistische bevrijdingstheoloog (een andere term voor: kerkelijke communist). Hij sprak zoals een bevrijdingstheoloog, en hij gedroeg zich er ook naar – meer bepaald in de liturgie. Zijn straatmissen zijn hiervan een bekend voorbeeld. Tevens had hij toen besloten om een ‘masker’ van nederigheid op te zetten, om zijn “stijve autoritaire trekken te camoufleren”. Zijn zogenaamde ‘nederige’ daden zijn altijd berekend.
  • In 2013 werd Paus Benedictus tot terugtreding gedwongen (hij trad op de achtergrond, maar deed geen afstand van de munus of het Petrusambt), en werd Mgr. Bergoglio middels een samenzwering tot bisschop van Rome verheven. Sindsdien stak hij zijn sympathie voor het communisme niet onder stoelen of banken. Wat men in Argentinië reeds gewoon was, begon men nu in het Vaticaan te zien.
  • In 2013 was hij vol lof voor de toen overleden communistische Nelson Mandela, die tijdens zijn presidentschap abortus tot aan de geboorte legaliseerde.
  • In 2016 noemde Mgr. Bergoglio de Italiaanse linkse abortuspromotor en voormalig minister Emma Bonino “één van ’s lands vergeten grote namen.”
  • In 2016 verklaarde Mgr. Bergoglio in een interview met La Republicca dat de “communisten denken zoals christenen.”
  • In 2017 ging Mgr. Bergoglio naar Colombia om de pas opgerichte communistische FARC-partij een hart onder die riem te steken – een partij die hij nota bene zelf heeft helpen oprichten.
  • In 2018 sloot het Vaticaan een deal met het Chinese communistische regime: de communistische (illegaal door de overheid aangestelde) bisschoppen werden door het Vaticaan erkend – de excommunicatie door Benedictus werd door Mgr. Bergoglio opgeheven – en de ondergrondse kerk, die zich verzet tegen het communisme, moet worden opgedoekt. Kardinaal Zen was niet te spreken over deze daad, en hij zei dat “ondergrondse geestelijken geweend hebben.” Sindsdien is het optreden van de communistische autoriteiten tegen katholieken in China almaar hardhandiger geworden.
  • In 2019 bekritiseerden 20 voormalige Latijns-Amerikaanse presidenten ‘paus’ Franciscus om diens “knuffelhouding” tegenover het communisme.
  • Nog in 2019 liet Mgr. Bergoglio de Argentijnse Marxistische bisschop Enrique Angelelli, die banden had met de linkse terreurgroep Montoneros, zalig verklaren. Angelelli had in de volksmond de bijnaam ‘Satanelli’.

Dit alles zijn feiten die publiek bekend zijn. Onze Lieve Vrouw waarschuwde voor de verspreiding van het communisme. Het communisme kent vele vormen; en één daarvan is de marxistische bevrijdingstheologie – een soort communistisch gedachtengoed welke de kerk is binnengedrongen, beginnend in Zuid-Amerika in de jaren 1970. Noem het een soort rood getint modernisme. In 2013 zei de ex-priester en bevrijdingstheoloog Leonardo Boff nog: ‘Paus Franciscus is een groot man van de bevrijdingstheologie’. De bevrijdingstheologie werd echter door Kardinaal Ratzinger in 1984 krachtig veroordeeld.

Beginnende twijfels over het conclaaf van 2013

Er zijn reeds een handvol prelaten die de geldigheid van het conclaaf van 2013 in twijfel zijn beginnen te trekken.

Aartsbisschop Viganò verklaarde in april 2022 aan de Italiaanse journalist Aldo Maria Vailli:

Alvorens het volgende conclaaf te bespreken, is het noodzakelijk om licht te werpen op de troonsafstand (abdicatie) van Benedictus XVI en de kwestie van de manipulatie van het conclaaf van 2013, dat vroeg of laat het onderwerp zou moeten zijn van een officieel onderzoek. Als er enig bewijs van onregelmatigheid zou zijn, zou het conclaaf ongeldig zijn en zou de verkiezing van Bergoglio nietig zijn, net zoals al zijn benoemingen, bestuurshandelingen en magistrale uitspraken ongeldig zouden zijn. Het zou een reset zijn die ons door de Voorzienigheid terug zou brengen naar de status quo ante, met een college van kardinalen dat alleen bestaat uit die kardinalen die tot de tijd van Benedictus XVI werden aangesteld, en al diegenen zou verdrijven die sinds 2013 zijn gecreëerd en die berucht ultraprogressief zijn.

Ook Kardinaal Burke heeft in augustus 2019 reeds op voorzichtige wijze gezegd dat de verkiezing van Franciscus mogelijks ongeldig zou kunnen zijn:

“De gronden waarop de geldigheid van de verkiezing in vraag zou kunnen gesteld worden, zouden deze zijn waarbij de verkiezing georganiseerd was door een voorafgaande campagne die strikt verboden is, en dat is zeer moeilijk om aan te tonen.”

Vervolgens vernoemde Kardinaal Burke de Maffia van Sankt Gallen:

“Er zijn verklaringen door wijlen Kardinaal Danneels, Aartsbisschop van Mechelen-Brussel, die spreekt over deze Sankt Gallen groep en dergelijke. Ze ontmoetten elkaar om Paus Johannes Paulus II tegen te werken, en dan gingen ze verder met het tegenwerken van Paus Benedictus XVI. De autobiograaf van wijlen Kardinaal O’Connor spreekt hier ook over in enkele gevallen.”

“Maar ik denk dat indien het kon aangetoond worden dat deze personen betrokken waren in een actieve campagne om eerst en vooral paus Benedictus XVI te ondermijnen en tegelijkertijd de verkiezing van iemand die radicaal anders zou zijn te orkestreren – dat dit een argument zou kunnen zijn, maar ik weet het niet, ik denk niet dat ik de feiten heb, er moeten feiten zijn om dat te bewijzen, maar dat is alles wat ik hierover kan zeggen.”

En zo zijn er nog enkele, zoals Mgr. Nicola Bux en Mgr. René Gracida. Maar daar blijft het ook bij. Heden is de Kerk in een ongeziene crisis gestort. Benedictus XVI heeft nog 8 jaar en 10 maanden [!] geleefd na zijn ‘terugtreding’ en is op 31 december 2022 overleden. Hij was de voorlaatste paus in de rij van St. Malalachias, vóórdat het einde komt en oordeelsdag aanbreekt, en de laatste paus uit de voorzegging van Onze Lieve Vrouw te Garabandal. Na paus nr. 4 na Johannes XXIII komt er geen fysieke paus meer op aarde, en breekt het einde der tijden aan (de periode vlak voorafgaand aan de Wederkomst van Christus). Dat betekent dan ook dat ‘Petrus Romanus’ (de laatste paus die de Kerk leidt doorheen de vele beproevingen, waarna het einde komt) uit de rij van St. Malachias wellicht geestelijk te interpreteren is.

Er is in dit licht ook nog een bekende profetie van St. Franciscus van Assisi, van ca. 1226 (uit de Latijns uitgave “S. Francisci Assisiatis”, dat in 1880 werd uitgegeven door de Imprimerie de la Bibliothèque Ecclèsiastique te Parijs):

Iemand die niet op canonieke wijze tot Paus is gekozen, maar op het hoogtepunt van die verdrukking tot het pausschap verheven wordt, zijnde de Antipaus, zal zich met scherpzinnigheid inzetten om het dodelijke gif van zijn dwalingen te verspreiden. Dan zullen de ergernissen zich vermenigvuldigen, onze orde zal gespleten worden, vele andere orden zullen volledig uit elkaar vallen, omdat zij de dwalingen niet bestrijden, maar er mee instemmen. Er zullen allerlei meningen zijn en er zal tweespalt zijn bij het volk, in de orden en bij de clerus, zo erg dat wanneer die dagen niet werden bekort zelfs de uitverkorenen (indien zoiets mogelijk ware) in dwaling zouden worden gebracht.”

“Onze regel en levenswijze zullen door sommigen op de scherpste wijze worden bestreden. Er zullen onmetelijke beproevingen komen. Zij die dan voldoende standhouden, zullen de kroon des levens ontvangen. Wee echter diegenen, die hun hoop alleen op het ordeleven zetten, lauw worden, en in de beproeving niet volharden, dat wil zeggen de beproeving van de uitverkorenen, die toegelaten zal worden. Eenieder, die met gloeiende geest uit liefde en ijver voor de waarheid aan de vroomheid vasthoudt, zal als ongehoorzaam en als schismaticus vervolging en onrecht lijden. Hun vervolgers zullen, door boze geesten gedreven, beweren dat het een grote daad van gehoorzaamheid is tegenover God dergelijke verderfelijke mensen te doden en van de aarde te verwijderen. Maar dan zal de Heer een toevlucht zijn voor de verdrukten en Hij zal iedereen redden die op Hem gehoopt heeft. De waarheid zal dan door vele predikers doodgezwegen worden en door anderen vertrapt en verloochend. ”

De ontvouwing van het Geheim en de overwinning

Er werd weinig gedaan van wat Onze Lieve Vrouw had gevraagd: het derde deel van het Geheim werd niet vrijgegeven in 1960 en de geldige toewijding van Rusland door de (geldige) paus is nooit geschied. Enkel de devotie van de eerste zaterdagen is door vrome katholieken beoefend geweest. Alles wat Onze Lieve Vrouw had voorzegd, gaat in vervulling. We beleven momenteel het derde deel van het Geheim. Dit is het eindspel. De wereld evolueert duidelijk naar wat onder meer de profeet Daniël had voorzegd over een vierde rijk dat de hele wereld zal verslinden, en wat de apostel Johannes ons vertelt in het Boek Openbaring over het rijk van de Antichrist: de nieuwe (in brede zin) communistische wereldorde die door de wereldelites gepland is. Deze dagen staan voor de deur. Rusland is niet bekeerd, maar werkt hand in hand met het Communistisch China, en ze zal overeenkomstig de profetie de gesel worden om de wereld (en dan vnl. Europa en de VS) te kastijden. Wanneer Onze Lieve Vrouw het in het geheim heeft over miljoenen mensen die van het ene uur op het andere sterven, dan heeft zij het over nucleaire oorlog, waar we nu, begin 2023, nog nooit zo dicht bij zijn geweest. Ook de Kerk moet het ontgelden. Het communisme is op een sluwe manier in de Kerk geïnfiltreerd. Satan is tot de hoogste top in de Kerk geklommen. Er heerst chaos en verwarring, en bisschop keert zich tegen bisschop, kardinaal tegen kardinaal. Er komt een tijd van misleiding, verdrukking en vervolging, van schisma, van oorlog en Goddelijke kastijding. We moeten standvastig blijven, ons voorbereiden, trouw blijven aan de ware Leer van de Kerk, en vooral blijven de Rozenkrans bidden en Jezus in het Heilig Sacrament hoog in ere houden: de twee pijlers van de boodschap van Fatima, net zoals ook Don Bosco zag in zijn bekende visioen. Wijk daar nooit een millimeter van af!

Houden we ook in de komende tijd de belofte van Onze Lieve Vrouw van Fatima steeds voor ogen:

“Op het einde zal mijn Onbevlekt Hart Triomferen”


 

Geraadpleegde werken:

JONGEN H., O.L.Vrouw van Fatima, Missionaris van God! Secretariaat O.L.V. Middelares, Leuven, 1944

KONDOR Luis, S.V.D., Herinneringen van Zuster Lucia, Postulaçao, Fatima-Portugal, 1978

ESPIL Pierre, Drie kleine herders en de Maagd, Licht over Fatima, Uitgeverij “Maria-middelares”, Genval, 1967

7 Comments »

  1. De H.Maagd heeft gezegd: “Op het einde zal mijn Onbevlekt Hart Triomferen”. Waarom pas op het einde, als miljarden zielen verloren gegaan zijn? Het heeft iets van: ‘als het kalf verdronken is, dempt men de put’.

    Like

  2. Het volgende komt uit het boek van Father R. Gerald Culleton “the prophets and our times” Nihil Obstat gegeven door Rev. L. Arvin, Censor Deputatus en Imprimatur door His Excellency Philip G. Scher, Bishop of Monterey-Fresno, November 15, 1941

    “There will come a German Anti-Pope. Italy and Germany will be sorely troubled. A French King will restore the true Pope” – Merlin, 7th century prophecy.
    Merlin schijnt een Bretonse dichter te zijn geweest en een Katholiek ziener. Er is in de hele Kerkgeschiedenis tot aan nu, nog nooit een Duitser gekozen tot Paus , dus ik zou concluderen dat hier over Benedictus XVI gesproken wordt. Er is sprake van onrust, misschien zelfs wel oorlog in Italië en Duitsland. De profetie zegt verder, dat een Franse Koning de ware Paus zou herstellen (met behulp van zijn leger, want hij is de wereldse sterke arm). De Monarchie in Frankrijk zal dus hersteld worden. Het lijkt nogal wat onrust en ellende voor Europa te voorspellen in de toekomst. Het is zo belangrijk dat mensen zichzelf en hun kinderen nu laten dopen, en dagelijks bidden, om bescherming en vergiffenis, want niemand is van zijn leven zeker, maar zeker is wel dat na de dood het Oordeel komt. Velen laten zich verleiden door de mooie gedachte van vrede en licht daarboven, en weer re-ïncarnatie straks, maar die ideëen komen van het spiritisme, en dat zijn de vijanden van Christus. Het is ook helaas zo, dat Benedictus XVI, evenals zijn voorganger Johannes Paulus II gepreekt heeft dat kinderen zonder doopsel kunnen zalig worden, ook dat men door andere godsdiensten gered kan worden, en dit is een grote dwaling. De leer van het doopsel van begeerte wordt in de tegenwoordige valse theologie veel te ruim uitgelegd. De Katholieke kerk leert hierover het volgende; Prof. Dr. Heribert Jone OFMCap, Katholieke moraaltheologie 1940

    blz. 485, 470 II “Het doopsel des waters is den mensch noodzakelijk ter zaligheid
    zoals het middel noodzakelijk is ter bereiking van het doel. In sommige gevallen
    kan het echter door het doopsel des bloeds of van begeerte vervangen worden”

    Het doopsel van begeerte bestaat in een akte van volmaakte liefde en volmaakt
    berouw, waarin minstens impliciet het verlangen ligt opgesloten om gedoopt te worden.
    Het doopsel van begeerte en het doopsel des bloeds drukken geen merkteken in de ziel,
    omdat het geen Sacramenten zijn. Ook blijft steeds de verplichting bestaan om het
    doopsel des waters, dit is, het Sacrament te ontvangen.
    Om andere sacramenten te kunnen ontvangen is het doopsel van begeerte (als basis) niet voldoende,
    men moet dan eerst het doopsel des waters hebben ontvangen.

    De Kerk heeft altijd benadrukt de noodzakelijkheid van de Heiligmakende genade door het Doopsel, anders kan men niet gered worden. Dat er nu en in het recente verleden Pausen zijn geweest die openlijk het tegendeel hebben geleraard, wil zeggen dat dit Tegen-Pausen waren. Johannes XXIII en Paulus VI hadden zich nog niet zo sterk uitgesproken voor redding buiten de Kerk, want dat durfden ze toen nog niet, maar ze hadden alle twee een uitgesproken sympathie voor communisten en voor andere vijanden van de Kerk, ook voor vreemde en valse godsdiensten.

    Like

    • Om van tegenpaus te spreken is noodzakelijk aan een hele reeks voorwaarden te voldoen. Een tegenpaus is eerst en vooral wanneer er tegelijk elders een geldige paus bestaat (bvb. tijdens het Westers Schisma was er één paus en twee tegenpausen, maar dat waren niet noodzakelijk ketters). Dit was echter ook het geval met Benedictus en Franciscus: één paus, de andere een tegenpaus die bovendien een vernietiger van het geloof is (terwijl de andere pogingen deed tot herstel). Veel geldige pausen in het verleden waren zeker geen heilige boontjes, en sommigen leidden een liederlijk leven of waren redelijk corrupt. Maar het waren geen tegenpausen. Ik heb hier het boek ‘De Ware geschiedenis van de Pausen’ en ik kan u wel een aantal voorbeelden geven.

      Like

      • Ja, dat klopt. Er waren wettige Pausen, die zelf niet zo’n ethisch hoogstaand persoonlijk leven hadden, toch hebben zij nooit iets tegen de Leer van de kerk gepreekt, maar altijd de Kerk en haar eeuwenlange leer ondersteund. Daar kun je aan zien, dat ze de bijstand hadden van de Heilige Geest. Zo’n wettige Paus zou nooit in het openbaar iets leren wat ketters is. St. Robertus Bellarminus en st. Thomas hebben er wel over nagedacht; wat zou er gebeuren als een Paus een ketterij zou leren. Maar dat is nog nooit gebeurd, dat heeft nog nooit een wettige Paus gedaan, het is een puur theoretische vraag. Daarom ook geloof ik niet alleen wat het eerste Vaticaans Concilie heeft geleerd, dat een ex-cathedra uitspraak van een Paus altijd onfeilbaar is, want dat is het minimum wat we moeten geloven. Ik geloof zelfs dat hij ook in de “mindere” leer-uitspraken onfeilbaar is en door de Heilige Geest wordt geleidt. Het moet een openbare, publieke lering zijn over een kwestie inzake Geloof of zeden (moraal), en dan moet je zo’n lering serieus nemen. Dat heeft de kerk altijd geloofd. Ook vóór het eerste Vaticaans Concilie. Het kan niet zijn, dat een wettige Paus ketterij leert, want dat zou de Belofte van Christus teniet doen, dat de kerk nooit door de Hel zou overwonnen worden. Het Pausschap is door Christus ingesteld, opdat de Kerk niet zou dwalen. Hij heeft het laatste woord, en als hij gesproken heeft, dan heeft de Heilige Geest door hem gesproken. Ja, als je nou ziet dat de afgelopen 65 jaar zoveel Pausen dingen hebben geleerd in het openbaar die niet deugen, zoals de Leer van de universele Verlossing van Johannes Paulus II, dat komt erop neer dat je in alle godsdiensten zalig zou kunnen worden. Of zoals Benedictus XVI heeft gedaan, dat kinderen zonder Doopsel de Zalige Aanschouwing bij God kunnen deelachtig worden. Nee, de Kerk heeft altijd juist geleerd, dat buiten haar geen zaligheid is, en dat het Doopsel een levens noodzakelijkheid is om in de Hemel te kunnen komen. Het Westers schisma duurde bijna 70 jaar, de paus die uiteindelijk de wettige Paus bleek te zijn, dat was Gregorius XII, en hij was het uitgerekend, die afstand wilde doen van de troon, ten gunste van een Tegen-Paus, omdat hij zo bezorgd was over de Kerk. Zelfs Heiligen hebben zich daarin vergist, want st. Vincent Ferrier hing aanvankelijk ook een Tegen-Paus aan. De modernisten die altijd te werk gaan met de sluwheid van de duivel, hebben beweerd dat alleen een ex-cathedra uitspraak van een Paus onfeilbaar is, want dat zegt toch het dogma. Maar zo gebruiken zij de kerkelijke regels, zoals het hun uitkomt. Zij weten dat hun Tegen-Pausen niet onfeilbaar zijn en dat ze steeds weer opnieuw de plank mis slaan, en dingen leren aan het volk die Christus Zelf nooit zou hebben geleerd. Het Tweede Vaticaans Concilie gaat zelfs op alle belangrijke punten in tegen de Syllabus van Paus Pius IX over het modernisme. Zij bestrijdt in alles zijn leerpunten. Ook leert ze dat alle mensen het recht hebben om hun eigen godsdienst te kiezen. Maar dat is niet waar. Mensen hebben wel die vrijheid van God gekregen, maar niet het recht, dat is wat anders. Vroegere Pausen hebben verklaard dat niemand het recht heeft een valse godsdienst aan te hangen. Dus dat Concilie kan nooit wettig zijn geweest, en de Paus die toen dat Concilie heeft bijeengeroepen dat was Johannes XXIII. Hij stierf tijdens het Concilie, en over het algemeen wordt dat gezien als een teken dat het Concilie moet worden gestopt, maar de nieuwe Paus Paulus VI zei nee, we gaan ermee door.

        Like

      • Toch had je in de 14de eeuw bvb. Paus Johannes XXII die een ketterij preekte, en daar op zijn sterfbed zich van bekeerde. https://rorate-caeli.blogspot.com/2015/01/a-pope-who-fell-into-heresy-church-that.html Maar hij was een geldige paus. Hij had het echter niet ex-cathedra verklaard. Dus dit (het eens preken van een dwaling) is in mijn opzicht geen reden om die paus direct als tegenpaus te beschouwen, wat de Kerk ook nooit heeft gedaan. Zo kan het ook dat Benedictus zich van al zijn vroegere fouten/dwalingen heeft bekeerd door vergiffenis aan God te vragen op zijn sterfbed. Hij was een modernist tijdens de jaren 60 (heulde mee met vb. Hans Küng), maar is daarop teruggekeerd. Geef toe dat er een zeer sterk contrast is tussen ‘Franciscus’ en al zijn post-conciliaire voorgangers. Zelfs Paulus VI was tegen anticonceptie (Humanae Vitae), terwijl onze “Franciscus” dat goedpraat. We hebben het ergste van hem nog niet gezien. In het derde deel van het geheim is er sprake van een ‘bisschop in het wit die lijkt op de H. Vader’ en de H. Vader. Die laatste wordt als een soort martelaar afgebeeld, terwijl die ‘bisschop in het wit’ verder niet meer vernoemd wordt. Dit laatste artikel – deel 8 – schept hier duidelijkheid in. Indien u niet akkoord gaat met mijn artikel, alle respect, maar dit is mijn overtuiging.

        Like

  3. Paus Johannes XXII had misschien verkeerde ideëen, maar het gaat erom of hij die ook publiek heeft geleraard, als leerstuk van de kerk, dat heeft hij denk ik, niet gedaan. Velen wilden hem van ketterij beschuldigen. Uiteindelijk hebben zijn tegenstanders zich aan hem moeten onderwerpen.
    Ik denk dat de Heilige Geest altijd met de wettige Paus is.
    Paulus VI heeft de Tridentijnse liturgie proberen te verbieden, onder zijn regie werd de nieuwe ordo van liturgie ingevoerd in 1968/69. Het is ondenkbaar dat een Paus de bestaande liturgie van de Kerk zou vernietigen. Pater Pio zei destijds ook al dat de vrijmetselarij doorgedrongen was tot in de schoenen van de Heilige Vader. Dat was toen al. Ik heb nooit begrepen hoe hij dan zijn Mis gelezen heeft, in de tijd van 1958 tot aan 1968 (zijn dood) want je moet de naam van de Paus noemen, en je mag niet de naam noemen van een Tegen-Paus.
    Toen in een interview aan Josef Siri gevraagd werd of hij tot Paus gekozen was (op het Conclaaf van 1958) toen zei hij niets, en keek met verdrietige ogen naar de Hemel, hij zei alleen, ik ben gebonden aan het geheim. Hij had ook nee kunnen zeggen, maar dat deed hij niet.
    Ik denk dat Josef Siri de lijdende Paus is geweest, waar Onze Lieve Vrouw over gesproken heeft, in La Salette. Ze zei ook, de Paus die daarna gekozen zal worden (Gregorius XVIII) is een Paus die niemand meer verwacht. Waarom niet, omdat Gregorius XVIII verborgen moest blijven, en men na de dood van Josef Siri in 1989 dacht dat de Kerk overwonnen was, dat er nooit meer een wettige Paus zou komen. Dat hun Plan gelukt was.
    Anne Catherine Emmerich had in haar vizioen een Paus gezien, gekleed in rood. Dat was de Paus die zo zou lijden. Josef Siri liep in het rood, van kardinaal. Ooit zullen we de waarheid weten, dit is een tijd zoals die nog nooit is geweest. Wie gelijk heeft en wie niet, het zal ooit blijken. God’s beste Zegen gewenst.

    Like

  4. Ik heb Benedictus XVI altijd wel gemogen, persoonlijk. Dat staat los van de vraag of hij wettig Paus was of niet. Wat ik positief vond is zijn waarschuwing die hij in een brief had neergeschreven. Hij waarschuwde voor een universele dictatuur van schijnbaar humanitaire ideologiëen. Hij zei; “Iedereen die deze ideologiëen tegenspreekt, wordt buitengesloten van de maatschappelijke basis consensus. Honder jaar geleden zouden mensen het absurd hebben gevonden om te spreken over homo-sexueel huwelijk. Vandaag wordt iedereen sociaal buitengesloten, die hier bezwaar tegen heeft. Hetzelfde geldt voor abortus of voor mensen die in laboratoria geproduceerd worden. De moderne samenleving formuleert een anti-christelijk credo. Iedereen die het bestrijdt, wordt bestraft met sociale excommunicatie. Bang zijn voor deze spirituele macht van de Antichrist is maar al te natuurlijk. En wat waarlijk nodig is, dat de gebeden van hele diocesen en van de wereldkerk komen om ons te redden, en hiertegen verzet te bieden”.
    En hier heeft hij toch wel echt gelijk, want we voelen het allemaal zo. Er is iets veranderd in de maatschappij, iets wat vroeger ondenkbaar zou zijn geweest, en nu normaal is geworden.

    Like

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

%d bloggers liken dit: