In dit 7^de deel gaan we in op de liturgiehervorming van na het Tweede Vaticaans Concilie, de invloed van de vrijmetselarij in de Kerk, en wat E.H. Nicholas Gruner ons had te vertellen over het derde deel van het Geheim.

Even recapituleren. Ratzinger had na de openbaarmaking van een deel van het derde deel van het Geheim gezegd tegen E.H. Ingo Dollinger, met wie hij goed bevriend was, dat er nog een deel was dat ze niet hadden gepubliceerd, dat sprak over een ‘slecht concilie’ en een ‘slechte Mis’.

De “slechte Mis” – geen ongeldige Mis – slaat op de hervorming van de Heilige Mis van 1969: het Missaal van Paulus VI (dat veel verder ging dan wat het Concilie oorspronkelijk had beoogd). Dit missaal werd samengesteld door Mgr. Annibale Bugnini en een liturgiehervormingscommissie met een aantal protestantse theologen, allen aangesteld door Paulus VI. Bugnini werd door diverse hooggeplaatste curieleden beschuldigd van het lid zijn van de vrijmetselaarsloge. Omwille van deze beschuldigingen, die later gegrond bleken te zijn, werd Bugnini later benoemd tot nuntius in Iran, en op een heimelijke manier in ‘ballingschap’ gestuurd.

Eén van de protestantse voorgangers die lid was van de commissie, was Max Thurian. Deze zei dat “elke protestantse kerk deze nieuwe liturgie gezamenlijk met de Katholieke Kerk voor het Avondmaal moet kunnen gebruiken.” Het Eucharistische gebed I (de originele Romeinse Canon, zoals die ook in de Tridentijnse Missalen te vinden is), bleef echter problematisch voor protestanten. De overige door Bugnini opgemaakte Eucharistische gebeden niet. Eucharistisch gebed II werd zelfs opgemaakt in een restaurant, bij wijze van spreken ‘tussen de soep en de patatten’.

De invloeden in de liturgische hervormingen van na Vaticanum II beperkten zich niet tot deze van Bugnini. Vanuit het Vaticaan zelf, door Paus Paulus VI, werd het zogenaamde ‘volksaltaar’ geïntroduceerd, waardoor de priester ‘versus populum’ (naar het volk gericht) de H. Mis celebreert, in plaats van ‘Ad Orientem’, ad Dominum, ad crucem (naar het Oosten, richting de Heer in het tabernakel, richting het Kruis). Dat werd toen als een optie geïntroduceerd, maar het werd al gauw de norm. Maar er werden nog meer verregaande maatregelen geïntroduceerd, en wel in ongehoorzaamheid aan Paulus VI.

Kardinaal Suenens van Mechelen-Brussel, één van de vier moderators tijdens het Tweede Vaticaans Concilie, had eveneens een grote invloed op de liturgiehervormingen. Samen met nog enkele andere modernistische bisschoppen van België, Nederland en Duitsland besloot hij om in de lage landen geknielde tongcommunie af te schaffen, knielbanken te verwijderen en staande handcommunie te introduceren. Ook werd het knielen tijdens de consecratie – het meest heilige moment van de H. Mis – afgeschaft. Ook mochten leken voortaan de H. Communie uitreiken. Dit zijn allemaal ‘protestantiseringen’ van de katholieke H. Mis.

Deze ‘hervormingen’ kregen na verloop van enkele jaren een (afgedwongen?) “dispensatie” van Rome. Het kwaad was geschied, en verspreidde zich toen als een kankergezwel in de hele Kerk. Suenens stond bekend als zeer liberaal, en was tijdens het concilie één van de leidende ‘stemmen’ tégen de orthodoxie. Hij was ook één van de figuren die Paulus VI adviseerde om de veelbesproken encycliek Humanae Vitae NIET te publiceren.

Missaal van 1965

Wat weinigen weten is dat het eigenlijke Missaal van Vaticanum II het missaal is dat in 1965 werd gepubliceerd, en niet het missaal van 1969. De liturgische veranderingen die werden overwogen tijdens het Concilie waren algemeen van aard, en bevatten voorstellen die veel bescheidener waren dan de substantiële veranderingen die gebeurden in 1969 en later, “in de geest van het Concilie”.

De veranderingen omvatten een wijdere mogelijkheid tot gebruik van de volkstaal, maar niet voor de hele Mis. Enkel de ‘Liturgie van het woord’ moest met het gezicht richting het volk geschieden, en er was een verkorting van de gebeden aan de voet van het altaar, en de weglating van het Laatste Evangelie. Maar voor de rest bleef de Mis over het algemeen onveranderd: de Mis werd Ad Orientem gecelebreerd, en het belangrijkste deel, de Canon van de Mis, bleef onveranderd en in het Latijn. Ook communiebank, knielstoelen enz. bleven.

Iemand van 1900 of van 1700 die in die Mis zou binnenkomen, zou niet geschokt zijn. Hij zou wat verschillen merken, maar de Mis zou nog herkenbaar zijn voor hen.

Voor sommigen die houden van het Missaal van 1962 zijn dit misschien nog teveel veranderingen, maar ze zijn veel minder radicaal dan de vele veranderingen die later geïntroduceerd werden, die zoveel verwijderden en toevoegden, ook in het gebeuren van de Mis zelf (volksaltaar, staande handcommunie, niet meer knielen bij consecratie,…).

Maar het missaal van 1965 was, zoals we nu kunnen zien, als het ware een tussenstap tussen het Missaal van 1962 en deze van 1969… De verandering van de Mis moest geleidelijk gebeuren, en het Missaal van 1965 was slechts een “tijdelijk overgangsmissaal”.

Grootloge van het Vaticaan

Acht jaar na de invoering van de ‘hervormde liturgie’ van Paulus VI, op 12 september 1978, publiceerde het tijdschrift Osservatore Politico van de bekende journalist Mino Pecorelli (1928-1979) een artikel met de titel “De grootloge van het Vaticaan” dat voor veel opschudding zorgde.

In dit artikel gaf Pecorelli een complete lijst met 113 namen van hoge geestelijken, inclusief nummer en datum van toetreding in de vrijmetselarij. In de lijst staat ook Kardinaal Suenens vermeld.

Zes maanden later, in maart 1979, werd Pecorelli doodgeschoten in zijn wagen.

Veelzeggend!

Maar terug naar de ‘nieuwe Mis’ van Paulus VI.

Het gevolg van de introductie van de ‘nieuwe Mis’ in de volkstaal was een oneindige reeks van ‘experimenten’. Iedereen heeft ze wel al gezien. Recepties in de kerk, lekenvrouwen die de H. Communie uitdelen, profane en modernistische kerkliederen, toneeltjes, show, en noem maar op. Vaak wordt er door parochieassistenten of de priester zelf met de misgebeden gerammeld en gefoefeld, om het wat ‘moderner’ te maken. Ook gebeurt het dat het Eucharistisch gebed zelfs niet meer uit het missaal komt, maar ergens afgedrukt van één of andere website op internet.

De stap om van de huidige ‘nieuwe Mis’ naar een geheel ketterse Mis te gaan (een ‘viering’ die op gelijke voet staat met het protestantse ‘Avondmaal’), met totaal ongeldige consecratiewoorden is vrij klein. Hetzelfde geldt voor een zogenaamde “oecumenische Mis” met protestanten. Vertrekkende van de Tridentijnse Mis was die stap onmogelijk. De reden dat de Mis in het Latijn werd gecelebreerd, is omdat het Latijn een dode taal is, en daar niet zomaar aan kan geprutst worden volgens het eigen goeddunken van parochiemedewerkers, priesters of bisschoppen. Dit was om de Liturgie en dus de H. Mis te beschermen. Protestanten gebruiken overigens geen Latijn, maar steevast de volkstaal. Het Latijn was de voertaal in het Romeinse rijk, ten tijde van de eerste martelaren, waaronder het martelaarschap van St. Petrus in Rome. De Kerk heeft die taal overgenomen en ‘geheiligd’, terwijl die in de wereld in onbruik raakte als voertaal.

De Romeinse Canon (of: Eucharistisch Gebed I) is in essentie de enige goede canon voor het celebreren van de H. Mis in de volkstaal, omdat dit de canon vastgelegd is door de H. paus Pius V, en eigenlijk de canon is die sinds de tijd van de martelaren van de Kerk in de eerste eeuwen werd gebruikt. Verder zijn ook alle ‘vernieuwingen’ zoals rechtstaan tijdens de consecratie, rechtstaan bij het ontvangen van de H. Communie (waar men vroeger altijd neerknielde) te verwerpen. Dit bestond niet vóór 1965. Dit is allemaal gericht op protestantisering en het wegebben van het het geloof in de Werkelijke Tegewoordigheid (welke bewezen wordt door talloze Eucharistische mirakelen). Wie kan knielen, die kniele, uit eerbied en ontzag voor God die tegenwoordig komt op het Altaar en zich geeft in de H. Communie. 

Deze informatie kan ook verduidelijken waarom Paus Benedictus probeerde om enkele van de vele onrechtvaardigheden om te keren, die direct gerelateerd zijn aan de openbaring van Dollinger over de niet gepubliceerde inhoud van het derde deel van het Geheim (nl. de informatie omtrent het ‘slecht Concilie’ en de ‘slechte Mis’). Ratzinger had namelijk het volledige derde deel gelezen. Hij bevrijdde de Tridentijnse Mis – die door Paulus VI voor een aantal jaar werd verboden –  van z’n onderdrukking met de publicatie van Summorum Pontificum in 2007; hij maakte in 2009 de excommunicaties van de bisschoppen van de Sociëteit van St. Pius X (SSPX) ongedaan, en Ratzinger zei in 2003 reeds dat Mgr. Lefebvre de belangrijkste bisschop was van de 20^ste eeuw.

Benedictus verklaarde in 2010 in Fatima publiekelijk:

“We zouden ons vergissen als we denken dat de profetische missie van Fatima voorbij is.”

Zoals we schreven, zei Benedictus 10 jaar eerder, in 2000 tegen E.H. Ingo Dollinger dat er dus nog een deel van het Geheim is dat ze niet hebben vrijgegeven. En daar kan E.H. Nicholas Gruner ons wat meer over leren.

Vader Gruner en het derde deel van het Geheim

Vader Nicholas Gruner, een Fatima-expert, heeft meer dan 30 jaar lang gestreden om het derde deel van het Geheim vrij te krijgen en de boodschap van Onze Lieve Vrouw van Fatima bekend te maken. Hij heeft zware vervolgingen te verduren gehad. Men heeft over hem een aantal jaar geleden een documentaire gemaakt.

In een toespraak in Illinois in de Verenigde Staten in 2014, had Eerwaarde Gruner het over de ‘paus’ in het derde deel van het Geheim:

“Zoals ik elke dag doe bij het bidden van de Tridentijnse Mis en daar staat: ‘we bidden voor …’ en er wordt de letter N gezet voor de naam. Er is slechts één paus waar we toe geroepen zijn om voor te bidden. Zelfs diegenen die niet met mij akkoord gaan op dit punt, vragen mij: welke is die éne naam die jij gebruikt? Het punt is dat er geen twee namen kunnen zijn in die positie, en dat is zo onderricht geweest door de Universele Kerk van dag één tot vandaag. Dat is zeer duidelijk het gewone Universele Magisterium. Zodus we hebben daar wat verwarring, die wordt uitgelegd door het Derde Geheim. Het is het deel ervan dat we niet hebben, en dat is waarom ik denk dat eerst en vooral jullie allen het recht hebben, door jullie Doopsel, niet door jullie Vormsel, maar gewoon door jullie doopsel, hebben jullie van God het recht om de paus te vragen om een uitspraak. Ik verzin dit niet. Je kunt dit opnieuw vinden… Ik kan jullie het overeenkomende nummer geven, maar niet vanavond. Maar ik kan jullie vertellen waar je het kunt vinden: het wordt gevonden in het Tweede Concilie van Lyon van 1274, en opnieuw in het Eerste Vaticaans Concilie, waar het een tweede keer staat, dat de gelovigen het recht hebben een uitspraak te vragen van de paus omtrent kwesties van kerkelijke jurisdictie. Wanneer ik het woord recht gebruik, dan gebruik ik het woord in strikte zin: het is niet iets dat is uitgevonden, het is door God gegeven om je verantwoordelijkheden ten uitvoer te brengen. Dus om vandaag je ziel te redden, hebben wij het recht, en ik geloof daarom ook de verantwoordelijkheid, om de volledige tekst van het derde geheim te vragen. Want in die tekst vertelt zuster Lucia ons, of meer precies, de zuster openbaart ons enkele van de geheime geschriften die nooit eerder geopenbaard werden, waarin de genade wordt beschreven die ze kreeg op 3 januari 1944. De 3^de januari van 1944… Om u een beetje de context te geven: ze krijgt een bevel in oktober, dat is twee of drie maanden eerder. Ze heeft geprobeerd om dit bevel te gehoorzamen om het geheim neer te schrijven. En ze kan zich er niet toe brengen het te doen. En ze probeert dit drie maanden lang. Elke dag nam ze haar pen en papier en ging ze naar de zolder, dacht ze wat na, zette zich neer om te schrijven en ze kon het niet. Het is vrij beroerd als je dit drie maanden niet kunt, maar dit is wat ze niet kon. Dus ze is in de kapel, in haar klooster, en ze vertelt de Heer dat ze alles wil doen in dit verband. Dus Onze Lieve Vrouw zegt haar het visioen neer te schrijven, maar niet de uitleg. Dus op 3 januari hebben we de tekst zoals die door het Vaticaan in 2000 werd gepubliceerd. Als we kijken naar de datum, dan staat daar: 3 januari. Ze schrijft het visioen neer, maar geen uitleg. Maar ze schrijft die dag niet naar de bisschop. Ze schrijft 6 dagen later naar de bisschop, op 9 januari, en ze zegt: ‘Ik heb nu de taak afgerond die u mij gegeven hebt, om het geheim op te schrijven’. Ze schreef dus een tweede document, die de uitleg geeft, een tijdje na 3 januari. En ze schreef het niet in de eerste versie, omdat Onze Lieve Vrouw zei het niet te doen. Nu, in dat visioen beschrijft ze wat ze ziet. Ze zegt: we zagen… In het begin begint ze zo te spreken, en je kunt het voor jezelf nagaan: ‘We zagen een bisschop in het wit gekleed.’ Nu, de meesten van jullie zijn misschien nog nooit in India geweest, maar ik ben daar geweest en iedere bisschop in India kleedt zich in het wit. Het is dus niet zomaar een bisschop in het wit gekleed, maar een bisschop in het wit gekleed die hen deed denken dat hij de paus was. Ik kan jullie vertellen: de bisschoppen in het wit gekleed in India doen je niet denken dat zij de paus zijn. Ze zijn heilige mannen, goede mannen, maar niemand denkt van hen dat ze de paus zijn. Maar in dit visioen zei Lucia: ‘We dachten dat hij de paus was’. Dus hier is een bisschop in het wit gekleed in hun visioen, die de indruk geeft dat hij de paus is. Nu, waarom zegt ze: ‘We dachten dat het de paus was?’ Dit is haar manier van omschrijven van wat ze zag. Maar het is niet de manier van zeggen dat hij de paus was. Later, in haar zelfde omschrijving spreekt ze over de Heilige Vader die wordt beschoten en vermoord door pijlen en kogels. De Heilige Vader is de Heilige Vader, de bisschop in het wit gekleed is niet de Heilige Vader, maar hij lijkt op hem. Dus er is die indruk, die nu is gecreëerd door het feit dat Benedictus, toen hij aftrad, in zijn theoretische beschrijving… en professor Violi, een canonist van Modina en Bologna, nam vóór het aftreden, op 27 februari 2013 er notie van dat hij zegt, en je kunt het duidelijk zelf lezen, Benedictus zegt over zijn aftreden: “Ik doe geen afstand van de munus”; M U N U S…. Dat betekent in het Latijn: het ambt. Maar de canonieke wet, ik denk dat het nummer 332 is, als ik het juist heb, ik kan het voor je opzoeken, 332, die zegt: ‘Indien een paus aftreed, moet hij afstand doen van de munus’. Dus hier heb je de canonieke wet die zegt: ‘om af te treden moet je afstand doen van de munus’; en hier heb je Paus Benedictus die zegt: ‘Ik doe geen afstand van de munus’. Voor mij is het duidelijk dat hier een tegenstrijdigheid is. Als je aftreedt, dan moet je afstand doen van de munus, maar hij zegt: ‘Ik doe geen afstand van de munus’. Zodus, wat hij ook deed, hij nam geen afstand van het pausschap. Dat is het mysterie dat zal worden uitgelegd door het Geheim, en jullie hebben het recht om te vragen naar het Geheim, de rest van de tekst, waarvan we weten dat het bestaat.

De essentie van de nog verborgen tekst van het derde deel van het Geheim draait dus rond wat zich de afgelopen 10 jaar heeft afgespeeld in het Vaticaan. We zullen daar in ons volgende artikel dieper op ingaan.

Wordt vervolgd.

Gepubliceerd door Michaël Dekee

Michaël (°1991) is katholiek, gehuwd en vader. Hij publiceert op verschillende websites artikelen over geloof en wetenschap en is auteur van verschillende boeken, waaronder "De evolutietheorie ontkracht". Websites: Gegroetokruis.org Eerherstelheiligsacrament.org Evolutietheorie-ontkracht.com Alle berichten van Michaël Dekee weergeven