Preek van zondag 5 januari in de basiliek van Dadizele. 

Aangezien het morgen het feest van Driekoningen is, stel ik voor om wat voorsprong te nemen.
Op een mooie dag zagen de Heilige Jozef en de Heilige Maagd een weelderige stoet aankomen. Het was het hele Oosten dat zich bewoog en op zijn knieën viel voor het pasgeboren kindje in de kribbe. Gaspard, Melchior en Balthasar, wijze en geleerde koningen, brachten goud, wierook en mirre mee. Goud voor de koning der koningen, wierook voor de ene ware God, en mirre voor de man die gebukt gaat onder het lijden, die Jezus zal zijn met zijn passie.

Kunnen we vandaag niet, op onze beurt, iets aan de voeten van Jezus leggen? Laten we nog eens kijken naar hun geschenken, die zo kostbaar lijken, geschenken die een koning waardig zijn. Waarom zien we er ook niet de onderwerping in van deze heidenen aan hun nieuwe koning, waardoor ze hun wapens en zonden aan zijn voeten leggen?

Wat anders is goud dan de geest van rijkdom, gierigheid, gebrek aan vrijgevigheid? Een zonde die des te meer verbreid is, maar helaas zo moeilijk te onderscheiden? En kunnen we niet in wierook de zonde van de hoogmoed zien? Door deze zonde van de duivel maken we onszelf tot God (of tenminste tot zijn heiligen) en eigenen we ons zuiver goddelijke voorrechten toe, zoals het oordeel of de onafhankelijkheid. Mirre, tenslotte, een balsem die gebruikt werd om het lichaam te verzorgen. Hier zijn dan onze koningen die zich losmaken van het plezier van de zintuigen, die afzien van het onderhouden van hun lichaam om hun ziel te voeden en voor te bereiden op het eeuwige leven. Laten we doen wat zij deden: laten we dit alles aan de Heer geven! Laten we ons er bij het begin van dit jaar van ontdoen.

Het leven van de heilige Hiëronymus laat ons het volgende verhaal na:

Op een kerstnacht voelde de heilige Hiëronymus zich zwak, ver van God, leeg van zijn aanwezigheid, kortom, het lijkt erop dat hij in dezelfde gemoedstoestand verkeerde zoals wij maar al te vaak. Maar plotseling merkte hij een kruisbeeld op, dat vastzat tussen de verdorde takken van een boom. En hij hoorde Jezus Christus tot hem spreken:

– “Hiëronymus, wat heb je me te geven? Wat krijg ik van u?

De stem van Jezus alleen al was genoeg om Hiëronymus moed te geven en hij dacht meteen aan een geschenk.

– Ik bied u de eenzaamheid aan waarmee ik worstel, Heer,” antwoordde hij.

– Dank je wel, Hiëronymus,” antwoordde Jezus. Maar heb je me nog iets meer te bieden?

Hiëronymus aarzelde geen moment. Natuurlijk had hij Jezus veel te bieden:

– Natuurlijk, Heer, antwoordt hij, mijn vasten, honger, dorst: ik eet alleen bij zonsondergang!

Jezus antwoordde opnieuw:

– Uitstekend, Hiëronymus, ik dank je. Ik weet dat je je best hebt gedaan. Maar heb je me nog iets anders te geven?

Opnieuw dacht Hiëronymus aan wat hij Jezus nog meer kon bieden. En hij noemde hier zijn waken, zijn lang psalmgebed, zijn ijverige studie van de Bijbel, dag en nacht, zijn celibaat, het gebrek aan troost, de armoede, de meest onverwachte gasten die hij tot zijn plicht maakte te ontvangen zonder te mopperen, en ten slotte de hitte van de dag en de kou van de nacht.

Elke keer feliciteerde en bedankte Jezus hem. Hij wist het al lang: Hiëronymus wilde zo graag zijn best doen. Maar elke keer oefende hij nog wat meer druk uit en vroeg hij hem opnieuw:

– Hiëronymus, heb je me nog iets te geven?

Op het einde, nadat hij alle goede werken die hij zich herinnerde had opgesomd en omdat Jezus hem nog een laatste keer dezelfde vraag stelde, een beetje ontmoedigd en ten einde raad, kon Hiëronymus alleen maar stotteren:

– Heer, ik heb u alles al gegeven, er heb echt niets meer over!

Toen was er een grote stilte en Jezus antwoordde nog een laatste keer:

– “Jawel, Hiëronymus, je bent één ding vergeten: geef me nog je zonden, zodat ik ze kan vergeven…

Uiteindelijk zijn zonden voor een christen een kracht, een genade! Want zij zijn een kans om zich sterker te verenigen met Jezus Christus. Laten we niet wanhopen door onze zwakheden en mislukkingen, maar laten we integendeel niet vergeten dat ze een gelegenheid zijn voor meer nederigheid en dus meer intimiteit met Jezus. Laten we ze aanbieden aan Zijn goddelijke barmhartigheid en alles van Hem verwachten. Maar met de voorwaarde dat we willen opstaan, om dat prachtige gebaar van Jezus te herhalen, dat we kunnen aanschouwen in Zijn Lijden: Jezus die zijn kruis opneemt, zijn krachten bijeenraapt, opstaat en weer vertrekt. “Ik maak alle dingen nieuw,” zegt hij.

Dit is wat ik u vandaag voorstel. Het begin van het jaar is een zeer geschikt moment om met meer moed te vertrekken dan voorheen. Zoals sporters die, na het winnen of verliezen, een nieuw doel kiezen en opnieuw beginnen.

“En ze keerden terug naar hun land via een andere route…” besluit het evangelie. Laten we dus ook een andere weg kiezen! En als we thuiskomen, in ons gezin, nemen we dan papier (een mooi blad), potlood (ook een mooi), moed, en laten we elk twee of drie punten schrijven om te verbeteren en twee of drie zonden om uit te roeien. Dit mooie lijstje vindt zijn plaats op ons nachtkastje of in ons gebedenboek. En we zullen het vaak herlezen. Vergezeld van een mooie biecht, is er geen betere manier om het jaar te beginnen!

In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen.

Gepubliceerd door Jozef

Alle berichten van Jozef weergeven