Veel mensen worden afgeschrikt van de biecht en gaan daarom zo weinig mogelijk, terwijl we net zo vaak als we kunnen zouden moeten gaan. Jezus is aanwezig in de heilige Hostie, in de Communie. De oneindige God, die de hemelen niet kunnen bevatten, is vervat in die Hostie die wij mogen ontvangen. Dat doet Hij speciaal voor elk van ons! Wat een oneindig en onbegrijpelijke liefde!

Maar Jezus is evenzeer aanwezig in de Biecht, waar we Hem onze zonden belijden, net zoals Hij aanwezig is in ieder Sacrament. Als wij de Communie ontvangen, zien wij een Hostie, maar wij ontvangen Jezus. Als twee mensen huwen, dan is het Jezus die hen zegent. Als iemand de ziekenzalving krijgt, dan is het Jezus die hem zalft. Als iemand priester wordt gewijd, dan is het Jezus die hem wijdt. Als wij te biecht gaan, zien wij een priester, maar eigenlijk zit Jezus daar… Moest het de Heer zelf zijn – het Kindje Jezus… die daar op ons zit te wachten…. zouden we ons niet haasten om bij Hem te zijn en ons door Hem te laten omhelzen in de biecht, de belijdenis van onze kleinheid, onze ellendigheid, onze zondigheid,… Dat wij zonder Hem niets zijn, en dat Hij alles is voor ons? Vol liefde wacht Hij daar op ons. Laten we dan niet bevreesd zijn om onze ziel door Hem vaker te laten reinigen.

Uit de visioenen van A.K. Emmerick:

“De zondenbelijdenis heeft Jezus tot een sacrament verheven. Het is een oefening van eigen beschaming, van zelfoverwinning en – vernedering, van betrouwen op Gods vergevingsgezindheid en hoe echter deze inwendige akten zijn, des te volkomener krijgt men vergiffenis.”

Twee jongelingen die zich hadden bekeerd:

“Jezus sprak met hen eerst gezamenlijk en daarna met ieder van hen afzonderlijk. Zij beleden Hem hun zonden onder het storten van tranen en Jezus ontsloeg hen ervan; zij werden daarna tegen avond in het voorhof van dit leerhuis heimelijk gedoopt. Zij stonden in de groeven en leunden op een balie die boven de kleine vijver geplaatst was. Jakobus de Mindere doopte hen. De leerling van Naïm en Natanael legden hun de handen op de schouders.” (1366)

Een vervolg van het bekeringsverhaal van de tempelprostituee Mercuria:

“Hierop liet Mercuria Jezus door een dienaar uitnodigen om in een tuin bij de waterleiding met haar te komen spreken. Jezus volgde de dienaar naar die tuin en gesluierd naderde zij tot Hem met haar 2 dochtertjes die zeer zeldzaam gekleed waren; zij leidde ze bij de hand. De ene was reeds groot en naar het lichaam geheel gevormd. Zij hadden slechts korte rokjes aan, die nauwelijks tot aan de knieën reikten; het overige van het lijf was met een schone, doorschijnende stof omhuld en hier en daar waren aan hun kleedjes kwasten of kransen van wol of pluimen. De armen waren vrij en onbedekt, de voeten (met bandjes) omwonden, de haren loshangend; zij waren bijna gelijk bij ons de engelen bij de kribbe gekleed zijn. Jezus sprak lang en vriendelijk met Mercuria; zij weende van overgrote ontroering en was zeer bedroefd, omdat zij bij de vlucht haar zoon zou moeten achterlaten en omdat haar ouders haar jongste zuster van haar verwijderd hielden en dat deze dus in hun blindheid zouden blijven. Zij stortte ook tranen over haar zonden en Jezus troostte haar met de herhaalde verzekering dat haar zonden vergeven waren. Zonder te begrijpen keken de beide meisjes verwonderd naar hun moeder op en weenden mee en klampten zich tegen haar aan. Maar Jezus trok hen tot zich en zegende en troostte ze.”

Wij zijn het schaapje, en Jezus komt ons telkens opnieuw bevrijden uit de doornstruik van onze zonden.

Gepubliceerd door Michaël Dekee

Michaël (°1991) is katholiek, gehuwd en vader. Hij publiceert op verschillende websites artikelen over geloof en wetenschap en is auteur van verschillende boeken, waaronder "De evolutietheorie ontkracht". Websites: Gegroetokruis.org Eerherstelheiligsacrament.org Evolutietheorie-ontkracht.com Alle berichten van Michaël Dekee weergeven